ഒരു പകല്കൂടി കഴിഞ്ഞു വസുധരേ
വിടപറഞ്ഞീടുവാന് നേരമായി
ദൂരെ പടിഞ്ഞാറു ചക്രവാളങ്ങളില്
ചാങ്ങിറങ്ങീടവെ സൂര്യനോതി;
പകലിത്ര നേരം നാം ഒന്നിച്ചിരുന്നില്ലേ,
പങ്കുവെച്ചില്ലേ സുഖദുഃഖമെല്ലാം
ഇനിയും ഞാന് പിരിയുവാന് നേരം വരുന്നു,
ഇരവിതില് നീ ഏകയാകും പ്രിയേ!
നീറും മനസ്സുമായ് നോക്കി നിന്നീടവെ
ദിനപതിയോടു ധരണ ചൊല്ലി;
അരുതേയെന്നോതുവാന് പ്രാപ്തമല്ലെങ്കിലും
അബല ഞാന് നിന് പ്രിയ തോഴിയല്ലേ,
അനുരാഗവാനേ നാം പങ്കിട്ട സ്വപ്നങ്ങള്
അകതാരിലെന്നും ഞാന് സൂക്ഷിച്ചീടാം!
ആദിത്യനെ ചക്രവാളം ഗ്രസിക്കവെ
മേദിനി തന് കണ്ണുനീര് പൊഴിഞ്ഞു.
ഗദ്ഗദത്തോടെ വിശ്വംഭര പിന്നെയും
സപ്താശ്വനെ നോക്കി ഏവം ഓതി:
വീരനാം മന്നവാ നീ മറഞ്ഞീടിലും
വീണ്ടും വരും വരെ കാത്തിരിക്കാം,
വിരഹമീ ദുഃഖം അസഹ്യമതെങ്കിലും
പ്രിയതമന് നിന്നെ ഞാന് കാത്തിരിക്കാം!