'ലോക്യതേ ഇതിലോകഹ' : എന്നാണല്ലോ സംസ്‌കൃതത്തിലുള്ള മനോഹരമായ ചൊല്ല്! അതായത് യാതൊരു വസ്തു കണ്ണുകള്‍ കൊണ്ട് ദര്‍ശിയ്ക്കാന്‍ പറ്റുന്നുവോ, അതിനെ ലോകം എന്നു പറയുന്നു.
എത്രയോ ജന്മങ്ങള്‍ താണ്ടി, പൂര്‍വ്വ ജന്മസുകൃതത്തിനായും ജഗദീശ്വരന്റെ അനുഗ്രഹത്താലും ലഭിയ്ക്കുന്ന ദുര്‍ല്ലഭവസ്തുവാണ് മനുഷ്യജന്മം നല്ല കുടുംബം, അംഗഭംഗമില്ലാത്ത ശരീരം, നല്ല മാതാപിതാക്കള്‍, നല്ല സഹോദരങ്ങള്‍, നല്ല സഹോദരങ്ങള്‍, ബന്ധുമിത്രാദികള്‍, വിദ്യാഭ്യാസം, ഭവനം, കുടുംബം, സുഖസൗഖ്യങ്ങള്‍, സമാധാനപരമായ ജീവിതം എല്ലാം ഈശ്വരന്റെ വരദാനങ്ങളായി കരുതാം. എല്ലാം വാരിക്കോരി കൊടുത്തിട്ടും പിന്നെയും നന്ദിയില്ലാതെ പരാതി പറയുന്നവരാണ് മിക്കവരും. എത്ര ലഭിച്ചാലും തൃപ്തിയില്ല. പിന്നെയും കൊച്ചു കുട്ടികളെപ്പോലെ പിണങ്ങിക്കൊണ്ടേയിരിയ്ക്കും. ദേവാലയത്തില്‍ പോയാല്‍, പിന്നെയും വേണ്ട വസ്തുക്കളുടെ ഒരു പട്ടികയും, ഒരു കൈക്കോട്ടും കയ്യില്‍ക്കാണും.

ഈശ്വരന്‍ നല്‍കിയിട്ടുള്ള വസ്തുക്കളുടെ കണക്ക് ഇന്നത്തെ വിലയനുസരിച്ച് കൂടുകയാണെങ്കില്‍ അത് കോടിക്കണക്കിനു വിലയുള്ളതായിരിയ്ക്കും. അതുകൊണ്ട് പരാതിയും പരിഭവങ്ങളും അകലെക്കാണുന്ന സമുദ്രത്തില്‍ വലിച്ചെറിഞ്ഞിട്ട് നമുക്ക്, സംതൃപ്തി നിറഞ്ഞ നിസ്വാര്‍ത്ഥ ഭക്തിയോടെ, ഈശ്വരനെ അനുനിമിഷം നന്ദി പുരഃസ്സരം സ്മരിക്കുന്ന നല്ല ഹൃദയത്തിന്റെ ഉടമകളാകാം!

ജനനവും മരണവും ജീവിതത്തിന്റെ രണ്ടു ധ്രുവങ്ങളില്‍ നിലകൊള്ളുന്ന രണ്ട് സംഭവങ്ങളാണ്. ജീവിതത്തിന്റെ നടുവില്‍ വന്നു മായുന്ന, രണ്ടു വസ്തുക്കളാണ് സുഖവും ദുഃഖവും. ചിലര്‍ സുഖമായി ജീവിയ്ക്കുന്നു. മറ്റു ചിലര്‍ ദുഃഖങ്ങളിലൂടെ ജീവിയ്ക്കുന്നു. ഈ സുഖവും ദുഃഖവും വാസ്തവത്തില്‍ എന്താണ്? അത് മനുഷ്യഹൃദയത്തില്‍ വന്നുപോകുന്ന ഒരു അനുഭവമാണ്. അത് ജീവിതത്തില്‍ നിന്നുള്ളതാണ്. അതിന് ദൈര്‍ഘ്യം കൂടിയും കുറഞ്ഞുമിരിയ്ക്കും. അപ്പോള്‍, അക്ബറിനോട്, ബിര്‍ബാല്‍ പറഞ്ഞതു പോലെ,  ഈ നിമിഷവും കഴിഞ്ഞു പോകും എന്നു സമാധിച്ചു കഴിയണം. പക്ഷേ, ഈ സുഖത്തിന്റെയും ദുഃഖത്തിന്റെയും പിന്നില്‍ ഉപോല്‍ബലകമായി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന വസ്തുത എന്താണെന്നു നോക്കിയാല്‍, ഹിന്ദുമതവിശ്വാസപ്രകാരം, കര്‍മ്മമാണ്. കര്‍മ്മഫലമാണ് സുഖമായും ദുഃഖമായും എല്ലാത്തിന്റെയും പിന്നില്‍ പ്രവര്‍ത്തിയ്ക്കുന്നത് എന്നു കാണാം. ചില നായ്ക്കള്‍, ഭക്ഷണം ലഭിയ്ക്കാതെ തെരുവില്‍ അലഞ്ഞു തിരിയുന്നു, മറ്റു ചില നായ്ക്കള്‍ പണക്കാരുടെ ഭവനങ്ങളില്‍ ജീവിച്ച്, കാറില്‍ അവരോടൊപ്പം യാത്ര ചെയ്യുന്നു. നായുടെ ജന്മവും, അതില്‍ തന്നെയുള്ള വ്യത്യസ്ത ജീവിതവുമെല്ലാം കര്‍മ്മഫലമെന്നു വിശ്വസിയ്ക്കുന്നു. അതിന്, മറ്റുള്ളവരെയോ, ഈശ്വരനെയോ പഴിച്ചിട്ടു കാര്യമില്ല.

അനുഭവിയ്ക്കുന്ന കര്‍മ്മഫലം, കഴിഞ്ഞ ജന്മത്തിലെ കര്‍മ്മം മൂലമോ, ഈ ജന്മത്തിലെ കര്‍മ്മം മൂലമോ ആകും. നല്ല പ്രവൃത്തികള്‍ ചെയ്താല്‍ നല്ല ഫലവും കെട്ട പ്രവൃത്തികള്‍ ചെയ്താല്‍ കെട്ടഫലവും ലഭിയ്ക്കുമെന്നത് പ്രകൃതിനിയമമാണ് ഫലം ചിലപ്പോള്‍ ഉടനെ ലഭിയ്ക്കും. മറ്റു ചിലപ്പോള്‍, വൈകിയും ലഭിയ്ക്കും. പക്ഷേ, ലഭിയ്ക്കതായിരിക്കില്ല. സല്‍ക്കര്‍മ്മങ്ങളും ദുഷ്‌കര്‍മ്മങ്ങളും അതാതിനനുസരിച്ച്, കര്‍മ്മഫലമായി  പില്‍ക്കാലത്തു വരുന്നു. സമ്മാര്‍ഗ്ഗ, സത്യസനാതനധര്‍മ്മത്തിലൂടെ, നാം ജീവിതം നയിച്ചാല്‍ നമുക്ക് നന്മ പ്രതീക്ഷിയ്ക്കാം. നാം എന്തു വിത്തു പാകുന്നുവോ, അതനുസരിച്ചുള്ള ഫലവും ലഭിയ്ക്കുമെന്നാണല്ലോ പഴഞ്ചൊല്ല്(How will you sow, so will you reap) ഈ പ്രമാണത്തില്‍ വിശ്വസിയ്ക്കുന്നവര്‍, കഴിയുന്നതും അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ തെറ്റു ചെയ്യാതിരിയ്ക്കുവാനും, സന്മാര്‍ഗ്ഗത്തിന്റെ പാതയിലൂടെ ചതിയ്ക്കുവാനും, പരിശ്രമിയ്ക്കാനും.

നല്ല കര്‍മ്മങ്ങള്‍ ചെയ്യാനുള്ള നല്ല മനസ്സ്, ഒരു ഈശ്വരാനുഗ്രഹവും, നമ്മുടെ പൂര്‍വ്വികരില്‍ നിന്നും നമുക്ക് ലഭിയ്ക്കുന്ന പാവനമായ പൈതൃകവുമാണ്. എല്ലായ്‌പ്പോഴും നല്ലതു ചിന്തിയ്ക്കുവാനും, എല്ലാവര്‍ക്കും നല്ലതു ചെയ്യുവാനുമുള്ള മനസ്സു തരുവാനും, ഈശ്വരനുമാത്രമേ കഴിയുകയുള്ളൂ. ആ വരദാന സൗലഭ്യവും സൗഭാഗ്യവും നമുക്കു തരുവാന്‍ ഈശ്വരനെ പ്രേരിപ്പിയ്ക്കാന്‍ ഉതകുന്ന ഒരേയൊരു മാര്‍ഗ്ഗം ഭക്തി മാത്രമാണ്. ചിലപ്പോള്‍ അര്‍ഹിയ്ക്കാത്തതു ചോദിച്ചു വാങ്ങിയാല്‍, അതുകൊണ്ട് അനര്‍ത്ഥവുമുണ്ടാകാം. ഒരു ശിശുവിന് ആവശ്യമുള്ളതെല്ലാം അതിന്റെ അമ്മ അറിഞ്ഞു നല്‍കുന്നതുപോലെ, ഈശ്വരനും അറിഞ്ഞു തരുന്നുണ്ടേേല്ലാ. പിന്നെ എന്തിനീ അതൃപ്തിയും അത്യാര്‍ത്തിയും? എല്ലാ അനുഭവങ്ങളുടെയും പിന്നില്‍ കര്‍മ്മമാണ് കാരണമെങ്കില്‍, കര്‍മ്മം എത്ര വിധമെന്നു നോക്കാം.

(തുടരും...)