പേറ്റുനോവോരോന്നും, കുറിച്ചിടും ദന്തങ്ങള്
സാഷ്യങ്ങളായങ്ങ് കൈത്തണ്ടനിറയുന്നു
നോവിന്റെ ശക്തിയും,ആഴവും,നീളവും
സാഷ്യങ്ങളെ ഇരുള്ചിത്രങ്ങളാക്കുന്നു.
ദന്തക്ഷതങ്ങള് രചിക്കും ചിത്രങ്ങളില്
ചോരച്ചുവപ്പിന്റെ ചാരുതചിലനേരം
പലദിനം ഓര്മ്മപ്പെടുത്തലായ് നിലകൊളളും
നീലിച്ചരേഖകള് മറഞ്ഞിടാന്മടിയായ്.
ജന്മങ്ങള് ഓരോന്നും, ഉരുത്തിരിയും വേളയൊരു
ജീവന്മരണത്തിന് മത്സരവേദിയാം
സസ്യവുംകീടവും, എന്ത് തന്നാകിലും
പിറവികള് എല്ലാമേ, വേദനാപൂരിതം
പേറ്റുനോവെന്തെന്നറിഞ്ഞീടുവാനായി
പെണ്ണായ്പിറക്കണം,നോവറിഞ്ഞീടണം
”ളേള”യെന്നുള്ളോരു, ശബ്ദത്തിലൂടെയാ
തള്ളതന്പേറ്റുനോവെങ്ങൊമറഞ്ഞുപോം
ശേഷമതോര്മ്മയില്, പരതിടാമെങ്കിലും
ഓര്മ്മിക്കാന് കഴിയാത്തോരല്ത്ഭുതപ്രക്രിയ.
ദൈവത്തിന് കൈവിരല് തുമ്പിലെനിര്ണ്ണയം
വിധിയായ് മാറുന്നതോരോരോ ജന്മങ്ങളില്
ജനനവും, മരണവും, ബുദ്ധിയും,ശക്തിയും
എല്ലാമീക്കൈവിരല് തുമ്പിലത്രേ .....!
(പ്രസവവേദനയെ ഓരോരുത്തരും ഓരോരീതിയിലാണ് നേരിടുന്നത്.
ആവര്ത്തിച്ചുണ്ടാകുന്ന പ്രസവവേദനയെ കൈത്തണ്ടയില്
അമര്ത്തിക്കടിച്ച് ഒതുക്കുന്ന ഒരു അനുഭവമാണ് ഈകവിതയില്.)