കവിത വറ്റുന്ന കാലത്തു നീയെന്റെ
മരണമാഘോഷമാക്കുമോ തൂലികേ?
തളിരിലേ കനവു വാടിത്തുടങ്ങിയോ,
അഭയമേ നീയുമസ്തമിക്കുന്നുവോ?
എന്റെ നിനവുകള് പങ്കുവച്ചീടുവാന്
നിന്റെ രുധിരം കവര്ന്നു ഞാന് തൂലികേ,
സ്വാന്തമസ്വസ്ഥമായിടും നേരത്തു
നിന്നിലേയ്ക്കു ചുരുങ്ങിയിരുന്നു ഞാന്.
അഴലുകള് വഴിക്കിരുവശം നിന്നിട്ടു
നിഴലു പാകിടും വേളയില് നിന്നിലേ
യ്ക്കാശ്രയം തേടിഎത്തിടാറുണ്ടു ഞാന്,
ഭാരമല്പ്പമിറക്കി വച്ചീടുവാന്.
ഒരു വരിപോലുമെഴുതാതെ ചിലനേര
മര്ത്ഥശൂന്യമാം വരകളാല് നിന്
ജീവരക്തവും പുസ്തകത്തിന്റെ താളുകളു
മെത്രനിര്ദ്ദയം പാഴാക്കി ഞാന് സഖീ.
എത്രയോ തവണ വെട്ടിത്തിരുത്തിയും,
കുത്തിവരകളാലരിശങ്ങള് നീക്കിയും,
നിന്റെ തനുവെന്റെ വിരലുകള്ക്കിടയിലായ്
പാരതന്ത്ര്യം രുചിക്കയാണിപ്പോഴും.
നോവു കടലൊന്നിരമ്പുന്നകത്തുമെന്
പ്രാണനുരിയുന്ന വേദന പുറത്തും.
എന്നില്നിന്നുമെന്നേക്കുമായ് മോചനം,
തൂലികേ നീയുമാശിച്ചിരുന്നുവോ?