നമ്മുടെ മലയാളിസമൂഹം ഈ നാട്ടില് കുടിയേറിപ്പാര്ത്തുതുടങ്ങിയ കാലത്ത് അമേരിക്കന് ജീവിതവിജയങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ അറിവ് എത്ര തുച്ഛമായിരുന്നെന്ന് ഒരു നിമിഷം ഓര്മ്മിക്കാനാണെങ്കില്, അതിപ്പോള് വളരെ ആഴമുള്ളതും സമ്പന്നവുമായിട്ടുണ്ടെന്ന് നമുക്കു കാണാം. എങ്കിലും നമുക്ക് അപാകതകളും കുറവുകളും വളരെയുണ്ട്. അവ നിസ്സാരമായി കരുതാനാവില്ല. എന്റെ അഭിപ്രായത്തില്, വ്യക്തിജീവിതവിജയങ്ങളില്ലാതെ സാമൂഹ്യവിജയങ്ങള് കൈവരിക്കാനോ അമേരിക്കന് ജീവിതത്തിലെ മൂര്ത്തമായ പ്രായോഗികാനുഭവങ്ങള് കൂട്ടിയിണക്കാനോ നമുക്കു കഴിയില്ല.
അതിനുവേണ്ട ഒന്നാമത്തെ കാര്യം, സമകാലീനസ്ഥിതിയെ സംബന്ധിച്ച പഠനമാണ്.നമ്മുടേതുപോലുള്ള ഒരു വലിയ സമൂഹത്തില്, ഇപ്പോഴത്തെ ആഭ്യന്തരവും സാര്വ്വദേശീയവുമായ സ്ഥിതിവിശേഷങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള പഠനം. ഈ പഠനവിഷയത്തില് സാമ്പത്തികമോ സാംസ്കാരികമോ മതപരമോ രാഷ്ട്രീയമോ ആയ ഏതുമാകട്ടെ നമ്മുടെ സമൂഹത്തില് നടന്നിട്ടുണ്ടെങ്കില്, അഥവാ ഗവേഷണങ്ങള് നടന്നിട്ടുണ്ടെങ്കില്ത്തന്നെ, അവ വളരെക്കുറച്ചുമാത്രമാണ്. മൊത്തത്തില് പറഞ്ഞാല്, വസ്തുതകള് ശേഖരിക്കുന്നതിലോ, അവ പഠിക്കുന്നതിലോ സമൂഹത്തെ അറിയിക്കുന്നതിലോ ഒരു ജാഗ്രത, നമ്മുടെയിടയിലുള്ള സാമൂഹ്യ-സാംസ്കാരിക-രാഷ്ട്രീയപ്രവര്ത്തനത്തില് ഇടപെടുന്നവരെന്ന് അവകാശപ്പെടുന്നവരില്നിന്നും കാണാന് കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. ഒരു പക്ഷേ യഥാര്ത്ഥ സ്ഥിതിഗതികള് അന്വേഷിക്കുന്നതിനും ഗവേഷണം നടത്തുന്നതിനുമുള്ള ഒരന്തരീക്ഷത്തിന്റെ അഭാവമാകാം. അതല്ലെങ്കില് മേല്പ്പറഞ്ഞ വര്ഗ്ഗവിഭാഗത്തിന്റെ(സാമൂഹ്യ-സാംസ്കാരിക-രാഷ്ട്രീയപ്രവര്ത്തകര്) താല്പര്യക്കുറവാകാം. നമ്മുടെ ഭാഗികമായ അറിവിനെപ്പറ്റിയുള്ള ഡംഭും ആത്മസംതൃപ്തിയുമാണ് ഇതിനു കാരണം. കുരുടന് ആനയെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള പ്രവര്ത്തനശൈലി. ഈ രീതി അശാസ്ത്രീയവും സമൂഹത്തിന്റെ പുരോഗമനത്തിന് ഒരു തരത്തിലും ഉതകാത്തതുമാണ്. വസ്തുതകളെ ഗൗരവമായി പഠിക്കാനും, സ്വന്തം മനസ്സിലെ ആഗ്രഹങ്ങളില്നിന്ന് എന്നതിനുപരി വാസ്തവികതയില്നിന്നു തുടക്കം കുറിക്കാനും നാം തയ്യാറാകേണ്ടതുണ്ട്. ഭൂതകാലത്തെയും വത്തമാനകാലത്തെയും പറ്റി ഗൗരവമായി പഠിക്കുകയും അവയെ സമൂഹത്തിനു പറഞ്ഞുകൊടുക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരന്തരീക്ഷം നാം ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കണം. അതിനുള്ള കമെ ആരുടേതാണ് എന്ന പ്രശ്നം ഇവിടെ ഉയര്ന്നുവരുന്നു.
നമ്മില് പലരും സാമൂഹ്യോന്നമനത്തില് താല്പര്യം കാണിക്കാതെ, യാഥാര്ത്ഥ്യങ്ങളില്നിന്നു തിരിഞ്ഞുനിന്നുകൊണ്ട്, പൊള്ളയായ സിദ്ധാന്തങ്ങളുമായി, വ്യക്തിപരമായ വികാരങ്ങളെയും ആഭിലാഷങ്ങളെയും പരിപോഷിപ്പിക്കുകയും സാംസ്കാരികതലങ്ങളിലേര്പ്പെടുമ്പോള് ഒന്ന്, രണ്ട്, മൂന്ന് എന്നിങ്ങനെ വിഷയങ്ങളുടെ നീണ്ട പട്ടിക നിരത്തിവയ്ക്കുകയും ചെയ്യും. വസ്തുതകളില്നിന്നു സത്യം കണ്ടെടുക്കുന്നതില് വിമുഖത കാണിക്കയും വാചകക്കസര്ത്തുകൊണ്ട് സമൂഹത്തെ കണ്ണഞ്ചിപ്പിക്കയുമാണു ചെയ്യുന്നത്. ഇത് കാമ്പില്ലാത്ത പ്രചാരണരീതിയാണ്. ഇത്തരത്തിലുള്ള പോക്ക് ആരെയും മുഖ്യധാരയിലേക്കു നയിക്കുകയില്ലെന്നുള്ളത് തീര്ച്ചയാണ്. ചുരുക്കത്തില്, ആത്മനിഷ്ഠമായ പ്രവര്ത്തനം സമൂഹത്തിന്റെ പുരോഗതിക്കും ദേശത്തിനും ശത്രുവാണെന്ന് നാം മനസ്സിലാക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.
ആത്മനിഷ്ഠാപ്രവര്ത്തനരീതിയെ എതിര്ത്തുകൊണ്ട്, ആരും സഞ്ചരിക്കാത്ത വഴികളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുകയും, തിന്മകള്ക്കെതിരെ അക്ഷരങ്ങള്കൊണ്ടു പ്രതികരിക്കുകയും, സാമൂഹ്യപ്രതിബദ്ധതയുടെ സാഹിത്യരൂപം അണിയുകയും ചെയ്തുകൊണ്ട്, സാമൂഹ്യോന്നമനത്തിനുവേണ്ടി പ്രവര്ത്തിക്കുകയും എഴുത്തിലൂടെ സമൂഹത്തെ അറിവിന്റെ പാതയിലേക്കു നയിക്കുകയും, ആ രൂപത്തില് പ്രേരകനും പ്രചാരകനും സംഘാടകനും ആയിത്തീരാന് ശ്രമിക്കുമ്പോള്, അറിയാതെതന്നെ ഒരാള് മുഖ്യധാരയിലേക്കു ഉയര്ത്തപ്പെടും.