നിന്നോട് മാത്രം.... (കവിത, ലിൻസി വിൻസെൻ്റ്)

നിന്നോട് പറഞ്ഞു കഴിയുമ്പോൾ,

ഉള്ളൊഴിഞ്ഞ് ഞാനുണർവാകുന്നു..

ഉത്തരം കണ്ടെത്തുന്നു,..

അനുരാഗത്തിൻ്റെ ഋതു സുഗന്ധത്തിൽ,

നാമരികിൽ നിശബ്ദരാവുന്നു....

ആത്മപ്രിയനേ, അനുപമ

പ്രണയത്തിൻ്റെ ചുവന്ന ചുമരുകളാണെനിയ്ക്കു നീ..

അഭിരാമസ്വപ്നങ്ങളിൽ നിന്നെ ഞാനെന്തു വിളിക്കണം!

ഓർമ്മകളുടെ ചാറ്റൽ മഴയായ്, കൂട്ടിനെത്തുന്ന ,നീയെന്ന ഒറ്റമര മന്ത്രണം ,എഴുതിത്തീരാത്ത ഇഷ്ടസ്മൃതി...

പകലുറക്കത്തിൽ പിറക്കുന്ന കിനാക്കളിൽ,

മേഘപ്പറവകളായി,,

ആർദ്രതയോടുമ്മവെച്ച ദീർഘവത്സരങ്ങൾ!

എങ്കിലും,

വെയിലാറിയ സായാഹ്നങ്ങൾ

വരണ്ട കാറ്റായ് വെറും വിചാരത്തിൻ്റെ വിലാപ പദങ്ങൾ...

സ്നേഹിക്കപ്പെടാൻ നീയില്ലാതാവുക എന്തൊരു ശൂന്യതയാണ്,

നോവാണ്,...നിശ്ചലതയാണ്....

വിരസതയുടെ ഉച്ചശ്രുതി ഉള്ളുരുക്കുന്നു..

അല്ലെങ്കിലും, ഹൃദയത്തിൻ്റെ ഏകാന്തത ഉരുകുന്ന വേനൽകനൽ പോലെ, കാത്തുപൊള്ളിക്കുന്നു....

ഇടയ്ക്കിടെ നമുക്ക് ദൂരെ നിന്നും അടുത്തു കാണണം..

ആരുമറിയാതെ ആയിരം നാഴിക ചിറകു കൊരുത്ത്, ഹൃദയം പകുത്ത്, നിശബ്ദം പറന്നു പോകണം...

ഒരുഹിമശിഖിയിൽ,ശിശിരം നിറച്ച്,

നിലാവിൽ വിരിഞ്ഞ താരാകാശത്ത്,

ആ, ഒറ്റ നക്ഷത്രത്തെ കാത്ത് കാലങ്ങളോളം....