നമ്മളാം യാത്രികര് കാലഘട്ടത്തിന്റെ
നെഞ്ചില് ചവിട്ടിക്കുതിക്കുന്നു പിന്നെയും.
എങ്ങോ മരണമാം നാഴികക്കല്ലിനെ
യൊന്നു പുനര്ന്നുറങ്ങാന് മാത്രമീശ്രമം.!
കുഞ്ഞായിവന്നു പിറന്നതുമമ്മതന്
നെഞ്ചിന്റെ ചൂടില് പതുങ്ങി വളര്ന്നതും,
കുഞ്ഞിളം നാവിലെ തേനും വയന്പുമാ
യന്ന് ഗുരുവരനക്ഷരം തന്നതും,
പാട വരന്പിലെ തുന്പയും, തുന്പിയു
മേതോ ഗതകാല ബന്ധുരമായതും,
മീശയില് മെല്ലെ കറുത്ത രോമങ്ങളില്
ച്ചായം പുരട്ടി ക്കറുപ്പിച്ചു വച്ചതും,
സ്വപ്നങ്ങളാം വല വീശിയെറിഞ്ഞതും,
കൊച്ചു പരലുകള് വീണു പിടഞ്ഞതും,
സ്വച്ഛം കുടുംബവും കുട്ടിയും, വീടുമായ്
നിത്യ നിദാനത്തിനായ് പാട് പെട്ടതും,
വെട്ടിപ്പിടിച്ചും, സ്വരൂപിച്ചും ജീവിത
ക്കല്പ്പടവിന്റെ മുകള്ത്തട്ടില് വന്നതും.
താടി രോമങ്ങളിലാദ്യമായ് തീമഴ
വീണതറിഞ്ഞു കരഞ്ഞു വിളിച്ചതും,
ആരുടെ യാജ്ഞയും കാക്കാതെ യാമഴ
മേലാകെ വീണു പടര്ന്നു നിറഞ്ഞതും,
ചാലെ മിനുത്ത വെളുത്ത തൊലിപ്പുറ
ത്താകെ ചുളിപ്പിന്റെ രേഖകള് വീണതും,
കണ്ണുകള് നക്ഷത്ര ദീപ്തിയില് നിന്നൊരു
മങ്ങലിന് കൊച്ചു ചിമിഴിലില് വലിഞ്ഞതും,
പല്ലുകള് മെല്ലെ കൊഴിഞ്ഞതും,മോണകള്
തല്ലൊരാശ്വാസമായ് മൂര്ച്ചയറിഞ്ഞതും,
നേരേ നടക്കുവാനാകാതെ കാട്ടിലെ
പ്പാഴ് മരത്തണ്ടിനെ ചേര്ത്തു പിടിച്ചതും,
വേദനയോടെ ഗതകാലമോര്മ്മയില്
നീറിപ്പടര്ന്നങ്ങിണയെ പിരിഞ്ഞതും,
എല്ലാമൊരേയൊരു ലക്ഷ്യം മരണമേ,
എല്ലാമുപേക്ഷിച്ചു പോരുന്നു ഞാനിതാ!
ഒന്നെന്നെ മാറോട് ചേര്ത്തു പുണരുമോ?
ധന്യം! നിന് പാദ പതനമേ സ്വാഗതം!
എത്ര യുദ്ധങ്ങള്? കൊടും ചതി, വഞ്ചന
യൊക്കെ പടുതിരി കത്തിയ നാളുകള്!
വെട്ടിപ്പിടിച്ചതു മൊത്തു കുതിച്ചതു
മൊക്കെ വെറുതെ! യെന് പാഴായ നാളുകള്!
മായയാണൊക്കെയും സോളമന് കണ്ണീരാല്
കൊറിയ സത്യം ത്രസിക്കുന്നു പിന്നെയും!
ഒക്കെയും മിഥ്യകള്, മിഥ്യകള് മിഥ്യകള്,
സത്യം! മരണമേ, നഗ്നനായ് ഞാനിതാ!
നമ്മളാം യാത്രികര് കാലഘട്ടത്തിന്റെ
നെഞ്ചില് ച്ചവിട്ടി ക്കുതിക്കുന്നു പിന്നെയും.
എങ്ങോ മരണമാം നാഴികക്കല്ലിനെ
യൊന്നു പുണര്ന്നുറങ്ങാന് മാത്രമീ ശ്രമം!!