മാറി കാലം, പെണ്കുഞ്ഞേ, യറിയുക
പാറിയാടും ശലഭമല്ലിന്നു നീ.
അന്ധദൃഷ്ടികളായിരം ചുറ്റിലും,
അന്ധകാമത്തിലാണ്മ വെടിഞ്ഞവര്!
മിത്ര, ബന്ധുക്കളായിടും വീട്ടിലെ
യുറ്റവര് നിന്റെ ബാല്യം കവര്ന്നിടാം.
മര്ത്യയല്ല നീ ,ഭോഗയന്ത്രം, നീച
തൃഷ്ണകള്ക്കടിപെട്ടു തളര്ന്നിടാം.
അമ്മയമ്മൂമ്മയനുജഭേദങ്ങളി
ല്ലില്ല നെഞ്ചകം കല്ലാല്പ്പണിഞിവര്.
എണ്പതെത്തിയ മുത്തിയുമെന്നില്ല,
മണ്മറഞ്ഞു മനുഷ്യത്വഭാവങ്ങള്!
അസ്ഥിമാടങ്ങള് നെഞ്ചിടിപ്പോടപ
മാനഭീതി നിഴല് വീണ പുറ്റുകള്.
ചത്തുറങ്ങും ശവത്തെക്കുഴിച്ചെടു
ത്തിത്ര ഭീകരവേഴ്ചയാടുന്നിവര്.
രാത്രിതന് തിരശ്ശീല വീഴുന്നേരം
സാത്വ്വികര് കരിവേഷങ്ങളാടുന്നു.
കാത്തിടേണ്ട പിതാവും കമിതാവായ്
കാര്ന്നെടുത്തിടാനെത്താം കഴുകനായ്
നോക്കുകുത്തികള് മാടച്ചുമരുകള്,
നേര്ത്തു തീരുന്ന പെണ്ഗളമര്മ്മരം.
സ്വന്തമച്ഛന്റെ കുഞ്ഞിനെപ്പെറ്റവള്
ക്കെന്തു രക്ഷയാ നാലു മതിലുകള്?
ദീനരോദനത്തോടു കണ്പൂട്ടുന്നു,
ദൈവനാമങ്ങള് വായ്ക്കസര്ത്താകുന്നു,
ദീപമെണ്ണയൊഴിഞ്ഞു പുകയുന്നു,
പാപയാത്രകള് നിര്ത്താതൊഴുകുന്നു.
അന്ധകാരം പണിവൂ നാം, കണ്ണട
ച്ചന്തരാത്മാക്കളൂഷരമാകുന്നോ?
ദൈവസ്വന്തമീ* നാട്ടില്പ്പിറന്നവര്
ക്കെത്ര രാക്ഷസതൃഷ്ണക,ളാശ്ചര്യം!
മാറി കാലം, പെണ്കുഞ്ഞേ, യറിയുക
പാറിയാടും ശലഭമല്ലിന്നു നീ.
മര്ത്യയല്ല നീ ,ഭോഗയന്ത്രം, നീച
തൃഷ്ണകള്ക്കടിപെട്ടു തളര്ന്നിടാം.