എന്റെ മറുപുറം പിണങ്ങി,
കരിവാളുന്ന നിഴലുകൾ, കണ്ണിൽ
പിടിപ്പില്ലാതെ, നനവിലേക്കു പതിയുന്നു.
ആ നിഴലുകൾ എവിടെയാണ്?
അവിടെ ഞാനോ? ഇല്ല,
അവിടെ ഞാൻ മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

എൻ മധുരം പൂവിന്റെ ഗന്ധം പോലെ
പുറത്തെ അവശേഷിക്കുന്നില്ല,
എങ്കിലും,
നിഴലിന്റെ കാവ്യമായ്
മറഞ്ഞുനീങ്ങുന്നു.

ഇരുട്ടിന്റെ തെളിവായി
മറകൾ മാറി,
വെളിച്ചത്തിലേക്ക് എത്തുമ്പോൾ,
നിഴലിന്റെ കാവ്യമായ്
ആണ്ടുപോകും.
കാവ്യങ്ങൾ തിളങ്ങുന്നു,
പക്ഷേ,
നിഴൽ ഇരുട്ടിലേക്കു മടങ്ങും.