കാഴ്ചകളേറെകണ്ട മൂകസാക്ഷിയാം പടുവൃദ്ധനെന്നപോൽ, അമ്പലമുറ്റത്തെ
കുടുംബ വേരുകള് അറ്റവര്
ഞാൻ തൊടുത്തു വിട്ടൊരമ്പ്, വാനിലേക്ക് തൊടുത്തൊരമ്പ്,
നല്ല, നട്ടുച്ചസമയം. സൂര്യൻ തലയ്ക്കുമുകളിൽ നിന്നുകത്തുകയാണ്. എന്തൊരുചൂട്. അപ്പൻ,
ദാ ഇപ്പമിങ്ങു തിരിച്ചുവരാമെന്ന ഭാവത്തിൽ ഇറങ്ങിപ്പോയി വഴിയിലെവിടെയോ
പള്ളിക്കൂടത്തിൽ പഠിക്കുമ്പോഴാണ് ആദ്യമായ് ഏകാംഗനാടകം കണ്ടത്. അന്നത് പൊട്ടിച്ചിരിപ്പിക്കുന്ന
അരയാൾ പൊക്കത്തിൽ,നെടുകെയും കുറുകെയും ചെറിയ ഇരുമ്പുക
രാത്രിയെന്നു പറഞ്ഞാൽ പാതിരാ പന്ത്രണ്ട് മണിയൊന്നും ആയില്ലെന്ന്. ഏറിയാൽ ഒരു പതിനൊന്നര.
വഴി തെറ്റിവന്ന വസന്തംപോലെ മേടമാസത്തിൽ പൂക്കാതിരുന്ന എന്റെ
ജീവിതത്തിൽ അന്നേവരെ മഞ്ഞ് നേരിട്ട് കണ്ടിട്ടുണ്ടായിരുന്നില്ല ഞങ്ങളാരും.
എ. സി. ജോര്ജ്
ഉറങ്ങാതെ നീ കിടന്ന രാവുകളിൽ നിന്നുടെ ചാരേ ഞാൻ വന്നതു കണ്ടില്ലേ ?
സങ്കടം കൊണ്ട് കടൽ മാനത്തേക്ക് നോക്കി മലർന്നു കിടന്നു. നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളെ
പ്രിയപ്പെട്ടവനെ നീ പെയ്തു നനച്ച പ്രണയോന്മാദമായിരുന്നു എന്നിൽ വറ്റി വരണ്ട മരുഭൂമിയിലെ
പ്രസിദ്ധം ഈ വാക്കിൻ്റെ അർത്ഥം ഇന്നത്തെ കുട്ടികൾക്ക് അറിയില്ല. അറിയപ്പെടുന്നത് എന്നു പറഞ്ഞാലും അത് പൂ
Hoping to be better each day
ഡിസംബർ മാസത്തിലെ തണുപ്പുള്ള ഒരു രാതി. മുറ്റത്ത് പുൽക്കൂ
വെറ്റക്കറയോലും ചിരിയുമായിട്ടതാ മുറ്റത്തുനിക്കുന്നൂ മൂത്താശാരി.
കുഞ്ഞുന്നാളിലേ എന്റെ ചങ്ങാതി ചാരുഹാസന്
ദൂരെ ..ദൂരെ അപരിചിതമായ ഒരിടത്തിലേക്ക് തികച്ചും അപരിചിതരെപ്പോലെ രണ്ടുപേർ
രാവിലെ പേപ്പർ വന്നാൽ വാസുദേവൻ ആദ്യം നോക്കുന്നതു ഭാഗ്യക്കുറിയുടെ
ജന്മം കൊടുത്തതാം കുഞ്ഞിന്റെ നാവിനായ് തെല്ലും മുലപ്പാൽ ചുരത്താത്ത നോവുമായ്
സാറമോൾക്ക് എന്നും ഭയങ്കരവിശപ്പായിരുന്നു. നാലുമണിവിട്ട് സ്കൂളിൽനിന്നു വന്നാലുടനെ അവൾ അടുക്കളയിലോടിച്ചെല്ലും.
ആയിരത്തി നാനുറ്റി തൊണ്ണൂറ്റി രണ്ട് (1492) ഏതാണ്ട് ഒരു അഞ്ഞൂറ്റി മുപ്പതു
സിരകളിലൊഴുകും ലഹരിയാലൊരു
ഉള്ളുലച്ച് സദാ പിടയ്ക്കുന്നാരു നോവ് ഉറക്കം കെടുത്തുന്നു..
വഴികളിൽ ചിതറിയ കണ്ണീർ തുള്ളികളിൽ -
രോഗാതുരമായ നാട്ടിലെ
മണ്ണിൽ കിടന്നൊരു വിത്ത്, കുഞ്ഞി ക്കണ്ണു തുറന്ന നേരത്ത്
ഒരുപിടിയാളുകള് മലയാളത്തെ
സായാഹ്ന സമയങ്ങളിൽ തിരക്ക് കുറവായിരുന്നതിനാലാണോ അതോ പുസ്തക പ്രേമിക
എത്ര സുന്ദരിയമാരാ ഈ പൂക്കൾ. അങ്ങനെ പുഞ്ചിരിതൂകി നിൽക്കുകയാണ്.
രാവിലെ ഉണരുകയും അവധിദിവസമായതുകൊണ്ട് മുറ്റം വിസ്തരിച്ചു തൂക്കുകയും ചെയ്ത്
പാർശ്വവൽക്കരിയ്ക്കപ്പെട്ട വ്യവസ്ഥിതികൾക്കിടയിൽ സമത്വവൽക്കരി -
അരളിപ്പൂക്കളിലാടും കാറ്റ്
ഒരു സര്ക്കാര് ഉദ്യോഗസ്ഥയാകണമെന്ന
മൂല്യച്യുതിയെക്കുറിച്ചുള്ള സിംപോസിയം.അതിൽ വിളമ്പിയത്
വാക്കുകളുടെ ബന്ധനങ്ങളിൽ സ്വയം
മുത്തശ്ശിയായ് ഞാൻ! എനിക്കുണ്ടു മക്കളും
കരഞ്ഞ കണ്ണിനോടവൾ-