അകമിഴികളില്നിന്നുമകലൂന്ന പകലൂപോല്
ചിലനേരമൊരൂനൂളളൂ
പൊന്വെളിച്ചം
തിരൂരക്തതിലകമായ്തെളിയവേ തല്ക്ഷണം
തിരികെ വങ്ങുന്നുനീ
മിഴികള്രണ്ടും.
കരഗതമാക്കുവാനൊരുനേര്ത്ത മനസ്സുമായ്
തമസ്സിന്റെ
മടകള്പൊളിക്കെവീണ്ടും
വഴികയാകെയിന്നുംമറന്നുപോയ്-തരികയെന്
തിരിതെളിച്ചെഴുതുവാന്
പുലരിവേഗം.
കനലുകള്പോലിന്നു കവലകള്പൊതുവെയെ-
ന്നനുജര്തന്നുയിരു
വേകിച്ചെടുക്കാന്
മഹിയിതിലുണരാത്ത മനസ്സുമായ്നില്ക്കയാ-
ലറിയാതെയുലയുന്നു
വ്യഥിതചിത്തം.
വിരല്മുറിഞ്ഞൊഴുകുന്ന
നിണമ-ല്ലിതെന്നുടെ-
യുദയാര്ക്കഹൃദയകാവ്യത്തിന്
നിറം
തെളിമയോടുയരാന്ശ്രമിക്കെ മമസ്മരണയ്ക്കു-
മമ്പേല്ക്കയാല്
തെറ്റിവീഴുംസ്മിതം.
കവിതപോലെഴുതട്ടെ-യിനിയുമീ,
ധരണിപൊന്
പുലരിയാലൊരുപുതിയ സുദിനതീരം
നിരകളില്നിന്നുമൂയര്ന്ന
വെണ്മുകിലുപോല്
പതിയെ,യേന്തുടരട്ടെ-യാത്മഗീതം.
പതിവുപോലുയരുവാനാകാതെ
പകുതിയെന്
മലരുകളതിരുകള്ക്കുളളില്നില്പ്പൂ
നിനവുപോല് സുഭഗഗീതങ്ങള്
നുകര്ന്നിടാ-
തവനിതന് ഹൃദയവുമുഴറി നില്പ്പൂ.
കസവുനൂല്പോലൊരു
ശുഭകിരണമെന്നിതെ-
ന്നന്നുചരര്ക്കായ്
നല്കുമീധരയില്?
കരിമുകില്വര്ണ്ണമെന്
ചിരിയിലായെഴുതുവാ-
നുഴറിയോനൊരുവേളയേകിയെങ്കില്!!