പ്രിയ  ഡോ. ശശിധരൻ 

ശെരിയാണ് ഒരു ഡിഗ്രിയും അനുഭവങ്ങളോളം 

വരില്ല. അവ നമ്മുടെ അവബോധത്തെയും കാഴ്ചപ്പാടുകളെയും മാറ്റി മറിക്കും.

വായനക്ക് നന്ദി.

നമ്മൾ അന്ന് കണ്ടശേഷം പിന്നെ ബന്ധപെട്ടില്ല.

ആ പ്രസംഗം ഇപ്പോഴും ഓർമയുണ്ട് :) ആ സ്റ്റൈൽ ഒത്തിരി ഇഷ്ട്ടം.. 

ശ്രീ അനിലാലിന്റെ അനുഭവകഥ വായിച്ച ഒഴുക്കിൽ എന്റെ ജീവിതവും അദ്ദേഹത്തിൻറെ എഴുത്തിനൊപ്പം സ്പർശിച്ചതായി തോന്നിപ്പോയി. പഴങ്കാലത്തെ ഓർമ്മയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞുനോക്കി എന്റെ ബിപി ഇന്ന് കൂടിയോയെന്നും ഓർത്തു.

സംഭവം 1969, ഞാൻ വടക്കേ ഇന്ത്യയിൽ പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് ഡൽഹിയിൽനിന്നും എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത് നൈനാനുമായി കൈകളിൽ പെട്ടികളുമായി അവധിക്കാലത്ത് കേരളത്തിലേയ്ക്കുള്ള യാത്രയാണ് ഓർമ്മ വന്നത്. അന്ന് ജി.ടി.എക്സ്പ്രസ്സിൽ റിസർവേഷൻ കിട്ടിയില്ല. റിസർവേഷൻ ആവശ്യമില്ലാത്ത കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ പെട്ടികളുമായി എത്തിയപ്പോൾ കാലു കുത്താൻ പോലും സ്ഥലമില്ലായിരുന്നു.

രാത്രി ഒമ്പതുമണിക്കായിരുന്നു ട്രെയിൻ പുറപ്പെടുന്നതും. ഞങ്ങൾ പ്ലാറ്റ് ഫോറത്തിൽ നിന്ന് ഒരു റ്റി.റ്റി. ആറിനെ കണ്ടപ്പോൾ, ആഗ്രയിൽ വണ്ടി നിറുത്തുന്ന സമയം റിസർവേഷൻ തരാമെന്നു പറഞ്ഞു.

ഇതിനിടെ ഞാനും നൈനാനും പെട്ടികളുമായി റിസർവേഷൻ ഇല്ലാതെ തന്നെ റിസർവേഷൻ കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ കേറി. അതിനിടെ നൈനാൻ റ്റി.റ്റി. ആറിനെ പ്ലാറ്റ്ഫോറത്തിൽ കണ്ടപ്പോൾ പെട്ടി രണ്ടും എന്നെ ഏൽപ്പിച്ചു റിസർവേഷനായി അയാളുടെ കൂടെ മറ്റൊരു കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ കേറി. 

വണ്ടി പുറപ്പെട്ടിട്ടും നൈനാൻ മടങ്ങി വന്നില്ല. യാത്രക്കാരെ പരിശോധിക്കാനായി ഒരു റ്റി.റ്റി.ആർ വന്നപ്പോൾ റിസർവേഷൻ ഇല്ലാതെ കണ്ട എന്നെ ഹിന്ദിയിൽ ചീത്ത വിളിക്കുകയും ചെയ്തു. അടുത്ത സ്റ്റേഷൻ വരുമ്പോൾ ഇറങ്ങണമെന്നും പറഞ്ഞു.

വണ്ടി നീങ്ങി ഏകദേശം ഒരു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ക്രോസിങ് ആണെന്ന് തോന്നുന്നു; വണ്ടി ഒരു സ്ഥലത്ത് നിറുത്തിയതായി ഓർമ്മയുണ്ട്. നൈനാൻ ഓടിവന്ന് പറഞ്ഞു, 'രണ്ടു പെട്ടികളും എടുത്തുകൊണ്ടു അടുത്ത കംപാർട്ട്മെന്റിൽ വരൂ, റിസർവേഷൻ കിട്ടി'യെന്നുമറിയിച്ചു. നൈനാൻ പെട്ടെന്ന് റിസർവേഷൻ കിട്ടിയ കംപാർട്ട്മെന്റിലേയ്ക്ക് ഓടിപ്പോവുകയും ചെയ്തു.

ഞാൻ ഭാരമുള്ള നൈനാന്റെ പെട്ടിയും എന്റെ പെട്ടിയും ചുമന്നുകൊണ്ട് പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ ജി.റ്റി. എക്സ് പ്രസ്സ് നീങ്ങാൻ തുടങ്ങി. പെട്ടികളും കൊണ്ട് ചാടി റിസർവേഷൻ കിട്ടിയ കമ്പാർട്ട്മെന്റിൽ എനിക്ക് തൂങ്ങി പിടിക്കാനും സാധിച്ചു. പെട്ടെന്ന് അകത്തുനിന്ന് ആരോ കമ്പാർട്ട്മെന്റിന്റ വാതിൽ പൂട്ടുകയും ചെയ്തു. 

അന്നത്തെ ഘോര രാത്രിയിൽ പതുക്കെ ഓടിയിരുന്ന വണ്ടി സ്പീഡ് കൂട്ടാനും തുടങ്ങി. വണ്ടിയുടെ ചവിട്ടുപടിയിൽ തൂങ്ങിനിന്ന ഞാൻ കൈകൾ രണ്ടിലും കോർത്തിട്ടിരുന്ന പെട്ടികൾ  വലിച്ചെറിയട്ടെയെന്നും ഓർത്തു. ഒരു തണുപ്പുകാലവുമായിരുന്നു. ഒരു മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ ആഗ്രയിൽ വണ്ടി നിറുത്തുമെന്ന ഒരു ധൈര്യവും കിട്ടി.

ഏതായാലും ഒരു യാത്രക്കാരൻ എന്നെ കാണുകയും വാതിൽ തുറന്നു തരുകയും ചെയ്തു. എങ്കിലും ആ പത്തു മിനിറ്റ് ജി.റ്റി. എക്സ്പ്രസ്സിന്റെ പടിയിൽ നിന്ന ആ രാത്രിയിലെ യാത്രയാണ് ഈ ലേഖനം വായിച്ചപ്പോൾ ഓർത്തുപോയത്.

വണ്ടിക്കകത്ത് കേറിയയുടൻ 'താൻ എവിടെയായിരുന്നു'വെന്നുള്ള കൂട്ടുകാരന്റെ കോപത്തോടെയുള്ള ചോദ്യം കേട്ടപ്പോൾ എന്നിലെ അരിശം ഇരട്ടിയാവുകയും ചെയ്തു. പുറകെ ഞാൻ ഓടിവരുന്നത് അയാൾ കണ്ടിരുന്നുവെന്നും വിചാരിച്ചു. അയാളുടെ പെട്ടി ചുമക്കേണ്ടി വന്ന കഷ്ടപ്പാടും ഓർത്തു. 

എന്തും അന്നു രാത്രിയിൽ എനിക്ക് സംഭവിക്കാമായിരുന്നു. ചമ്പൽക്കാടിനടുത്തുള്ള ആ പ്രദേശങ്ങളിലേക്ക് ട്രെയിൻ എന്നെ തെറിപ്പിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ എന്റെ പൊടിപോലും അന്ന് കാണില്ലായിരുന്നു. ഇതുപോലെ ഓർമ്മിക്കാനുള്ള അനുഭവങ്ങൾ പലർക്കും കാണും. ഇന്ത്യയിൽ ട്രെയിൻ യാത്ര എന്നത് അപകടം നിറഞ്ഞതാണ്. മനുഷ്യത്വം പലരിലും കാണില്ല. ഇത്തരം അനിലാലിനുണ്ടായ അനുഭവകഥകൾ മറ്റുള്ളവർക്കും ഉപകാരപ്പെടും. 

ജോസഫ് സാർ

വായിച്ചു. 

സമാന അനുഭവങ്ങൾ ഉള്ളവർക്ക്, ഇത് വായിച്ചപ്പോൾ അവ വീണ്ടും ഓര്മവന്നെങ്കിൽ ഞാൻ എഴുതിയതും പങ്കു വച്ചതും വെറുതെയായില്ല. നന്ദി.