എന്റെ കൈയിലുള്ളത് വാക്കിന്റെ
നിലാപ്പക്ഷിയെങ്കിലുമിടയ്ക്കിടെ-
വരാറുണ്ടമാവാസി.
ഇരുളിന് ദുര്ഭൂതങ്ങളിടയ്ക്ക്
തേരും തെളിച്ചിടവിട്ടിടവിട്ട്
വരുമ്പോള് മൗനത്തിന്റെ
ഗുഹയില് ഒളിയ്ക്കുവാന്
ഞാനോടിപ്പോകും മുന്പേ!
വിളിയ്ക്കും പിന്നില് നിന്ന്
കവിത, സമുദ്രത്തിന് തിരയെ-
ഞങ്ങള് മെല്ലെ കടന്നു പോകാറുണ്ട്
കനലിന് സൂര്യന് താഴും സാന്ധ്യ-
വാനത്തില് നിന്നുമൊരു
നക്ഷത്രം തൂക്ക് വിളക്ക്
കൊളുത്തിത്തരും മുന്നില്
എങ്കിലും എന്നും വീണ്ടും
ഭ്രാന്തസങ്കടങ്ങള് തന് വന്കയ-
മതില്പ്പെട്ട് വലയാറുണ്ടേയിന്നും.
ധ്യാനമൗനത്തില് നിന്നുമൊരു
പാതിയില് ഞാനീ പ്രാണനെ-
ശ്രമപ്പെട്ട് ചിറകില് കൊരുക്കവെ!
ഇടയാറുണ്ടാപ്പക്ഷി കൂട്ടില് -
നിന്നിറങ്ങുവാന് മടി കാണിയ്ക്കും-
മിഴിപൂട്ടിയങ്ങിരുന്നിടും.
എത്രമേലായാസാമാണിതേ-
പോലെഴുത്തിന്റെ സ്നിഗ്ദ്ധമാം
ധ്യാനസ്ഥലവാസമെന്നാകില് പോലും
അറിയാതെയറിയാതെ വാക്കുകള്
മുന്നില് വന്ന് വിളിയ്ക്കും നേരം
പോകാതിരിക്കാനാവുന്നില്ല..
ഞാനതേ, നിലാപ്പക്ഷി പോലൊരു
ശരറാന്തല്ദീപവും കൊളുത്തിപ്പോം
ആകാശസഞ്ചാരിണി!
മേഘങ്ങള് മുടിത്തുമ്പില്, കണ്ണിലോ
സ്വപ്നക്കൂട്, ഭൂമിയോ ഞാന്
തൂവുന്ന കണ്ണിരു കൈയേറ്റുന്നോള്