സാലി എന്ന നേഴ്സാണ് കഥാഖ്യാതാവ്  . അവളുടെ അനാഥമായ ബാല്യവും, കുടുംബം കരുപ്പിടിപ്പിക്കാനായി അനുഭവിക്കുന്ന മാനസിക ശാരീരിക പ്രശ്നങ്ങളും നമുക്ക് പരിചിതമാണ്.  സങ്കടങ്ങളിലേക്ക് കുഴിയാനയെപ്പോലെ

കുഴിച്ച് കുഴിച്ചിറങ്ങിപ്പോകുന്ന,

കാലം   അടർത്തിമാറ്റിയ  സന്തോഷങ്ങൾ ഒരിക്കലും  തിരിച്ച് കിട്ടില്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും ജീവിതത്തെ സ്നേഹിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്ന  സാലിയെ 

എവിടേയോ കണ്ടുമറന്നതാണ്.

പൊട്ടക്കിണറ്റിലേക്കുള്ള എടുത്തു ചാട്ടം പോലെ പെട്ടുപോയി, പിന്നങ്ങോട്ട് എന്നറിയാത്ത തെയ്യാമ്മയെ പോലുള്ളവരെ   നമ്മളറിയുന്നതാണ്.

നാട്ടിലെ ജനത്തിനുമുഴുവന്‍ വേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ നടത്തി അലഞ്ഞു നടന്ന കുഞ്ഞൂഞ്ഞുപദേശിയെ ആരാണറിയാത്തത്.  . വിദ്യാർത്ഥികളായ നാൾ തൊട്ട്  സ്വന്തം സ്വത്വം  ബാധ്യതയായി മാറിയ പുതിയ തലമുറയിലെ ഷാരനേയും മനുവിനേയും നമുക്ക് നല്ല പരിചയമുണ്ട്.സ്വന്തം അസ്തിത്വം എവിടെ എന്നറിയാതെ  ആ കുട്ടികളും പാമ്പിൻ്റെ  വായില്‍ അകപ്പെട്ട് കോണി കയറാൻ മടിച്ച് കുഴങ്ങുന്നവരാണ്.

 കഥാകാരി  വാക്കുകൾ കൊണ്ട്  വരക്കുന്ന ചില ജീവിത ചിത്രങ്ങൾ എടുത്തു പറയാതെ വയ്യ.

''കാനഡയിലെ ജീവിതവും സാലിക്ക് ഓട്ടപ്പന്തയമായിരുന്നു. ജോലി, വീട്, പള്ളി, ജോയി, മനു, ഷാരൻ ,വിരുന്നുകൾ അതിനിടയ്ക്ക് മഴയും മഞ്ഞും കാറ്റും കണ്ട് സാലി വെറുതെ ഇരുന്നിട്ടില്ല.

ആരും സാലിയോട് ഇരിക്കരുത് എന്നു പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ഇതൊക്കെ ചെയ്തുതീർക്കണം എന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ല.എന്നിട്ടും എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ നിർത്താതെ ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നത് എന്ന് അവൾക്കു തന്നെ മനസ്സിലായില്ല. വെറുതെ എന്തിനു നെട്ടോട്ടം ഓടി എന്ന് അവൾ സ്വയം കുറ്റപ്പെടുത്തി.

അന്നത്തെ പെയ്ത്തു മതിയാക്കി പുറത്തെ മഴ മടങ്ങിയിരുന്നു. 

സാലിയുടെ കണ്ണിലെ മഴയും നിന്ന സമയമായിരുന്നു അത്. ''

പെണ്ണിൻ്റെ ജീവിതവും മഴയും തമ്മിലൊരു അദൃശ്യ ബന്ധം വരികൾക്കിടയിലൂടെയുള്ള വായന തരുന്നുണ്ട്.

സ്ത്രീജീവിതം മഴ പോലെ യാണ്.പുതുമഴയായും  

പനിനീർ മഴയായും ഉടലിനേയും  ഉയിരിനെയും തണുപ്പിച്ച്‌,   മടങ്ങുന്ന യൗവ്വനക്കാരിമഴയെ നമ്മൾ കാത്തിരിക്കും .അഭിലാഷങ്ങളുടെ കൊടുംവേനൽ കടന്നെത്തുന്ന ആദ്യമഴത്തുള്ളിയോട് എത്ര ഇഷ്ടമാണല്ലേ എല്ലാവർക്കും!

ഒടുവിൽ പെരുമഴയായും  തോരാത്തമഴയായും വരുന്ന അവളെ കണ്ട്   ഭയന്ന് വിറയ്ക്കുകയും വെറുക്കുകയും പ്രാകുകയും ചെയ്യും. മഴയൊഴിഞ്ഞ മകരസന്ധ്യയ്ക്കായ്  പിന്നെ നമ്മൾ  കാത്തിരിക്കും.. 

ജീവിതത്തിലെ നിസ്സഹായതക്ക് മുന്നിൽ ആടിത്തളർന്ന് ഒടുവില്‍ കീഴടങ്ങുന്ന നേര്‍കാഴ്ചകളെകുറിച്ച് സംവദിക്കുന്ന നോവൽ വായനക്കപ്പുറം എവിടെയൊക്കെയോ ചെന്ന് തൊടുന്നുണ്ട് അല്ലങ്കില്‍ എവിടെയൊക്കെയൊ കൊളുത്തിവലിക്കുന്നുണ്ട്.99 ൻ്റെ  പകിട എറിഞ്ഞു

കോണിയിലേക്ക് കേറിയിട്ട് 

 പാമ്പിൻ്റെ വായിലൂടെ പൂജ്യത്തിലെത്തിയവർ , ജീവിതത്തെ

എണ്ണിയെണ്ണിക്കുറച്ചവർ .ഇവരിൽ ചിലർ 

 സര്‍പ്പവായില്‍ പെട്ടെന്നോണം   കാലിടറി  താഴേക്ക് പതിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട് .ഉറഞ്ഞുകൂടിയ മഞ്ഞിൻ്റെ നിശ്ചലതയിലൂടെ കടന്നു പോകുന്ന  സ്ത്രീ പ്രവാസം  പ്രതിസന്ധികളിലൂടെ ചലിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു. നാടു വിട്ടു പുറപ്പെട്ടുപോകേണ്ടി വന്ന ഒരുകൂട്ടം പെണ്ണുങ്ങളുടെ ഒറ്റപ്പെട്ട മനസുകളാണിതിൽ. 

 കടലിനിപ്പുറം ഉപേക്ഷിച്ച നാടിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മ്മകള്‍  ചാലിച്ച് സ്വന്തം ഭാവിക്ക് കളറിടാൻ വെച്ച പെൻസിലുകൾ കൊണ്ട് വേണ്ടപ്പെട്ടവരുടെ നാളുകൾക്ക് നിറം നൽകിയവരുടെ മനസാണ് കഥാപാത്രങ്ങൾക്ക്.ഒപ്പം ഹാസ്യത്തിന്റെ ഒരു അടിയൊഴുക്ക് നിര്‍മ്മലയുടെ രചനകളെ വേറിട്ടതാക്കുന്നുണ്ട്.

ഇനി നിർമ്മലക്ക് കാതോർക്കാം

 

 '' ഭൂമിയിൽ കാലുറപ്പിച്ചു നിൽക്കുന്ന കഥാപാത്രങ്ങളെയാണ്‌ എനിക്കിഷ്ടം.  കണ്ടറിഞ്ഞ അനുഭവിച്ച നിമിഷങ്ങളെ, ജീവിതത്തെ ചായം പുരട്ടി പുറത്തെടുക്കുന്ന വിദ്യയോടാണ്‌ മതിപ്പ്‌.  പറക്കുന്ന കുതിരകളും, സ്വർണ്ണ പഴങ്ങളുമുള്ള മുത്തശ്ശിക്കഥകൾ ചെറുപ്പത്തിൽ  ഇഷ്ടമായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ ആ ഘട്ടം കടന്നിരിക്കുന്നു. ഞാനെഴുതിയ കഥ വായിച്ചിട്ട്‌ ഇതെന്റെ ജീവിതം തന്നെയാണെന്നു പറയുന്ന (മുൻ പരിചയമില്ലാത്ത) വായനക്കാർ തരുന്ന സന്തോഷം ഏറെയാണ്‌.  അംഗീകാരത്തിന് വേണ്ടി ഒരിക്കലും  ശ്രമിക്കരുത് എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്ന ആളാണ് ഞാൻ.  അംഗീകാരവും, ബഹുമാനവുമെല്ലാം ഒരാളറിയാതെ ഉണ്ടാകേണ്ടതാണ്.  ഉണ്ടാക്കിയെടുക്കേണ്ടതല്ല.    ആത്മാർത്ഥതയോടെ, സത്യസന്ധതയോടെ, അഭിനിവേശത്തോടെ,  നമ്മുടെ കാമനകളെ  പിന്തുടരുക.  അതിൽ നിന്നും ഉണ്ടാകുന്ന ആത്മാഭിമാനം അതിനു  തുല്യമായി ഒന്നുമില്ല.   

സമൂഹത്തിന്റെ കണ്ണിനെ അവഗണിക്കാൻ മലയാളികൾ പഠിക്കണം.  പ്രവാസ സാഹിത്യം,  സ്ത്രീപക്ഷ രചന തുടങ്ങിയ വിഭജനങ്ങളൂം പഠനങ്ങളും  സാഹിത്യ വിദ്യാർത്ഥികൾക്കോ ഗവേഷകർക്കോ ഉള്ളതാണ്.  എഴുതുന്നവർ അത് പരിഗണിക്കേണ്ടതില്ല. .നിങ്ങൾക്ക് തോന്നുന്നത് എഴുതുക.  മറ്റുള്ളവരുടെ,  എൻ്റെതുൾപ്പടെ,  നിയമങ്ങളും നിർദ്ദേശങ്ങളും പാടേ ഉപേക്ഷിക്കുക.  തികഞ്ഞ ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ  പിന്തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ മുമ്പോട്ട് പോവുക. '