വിദ്യാഭ്യാസകാലംഒരുപാട് നല്ല അനുഭവങ്ങളാൽ നിറഞ്ഞതായിരുന്നാലും, ചില അവസരങ്ങളിൽ, പാരന്റ്-ടീച്ചർ മീറ്റിംഗുകൾ വളരെയധികം വെല്ലുവിളികളാണ്. ഏതാണ്ട് അഞ്ച് വർഷം മുമ്പ് എറണാകുളത്തെഒരു CBSE സ്കൂളിൽ ഒമ്പതാം ക്ലാസിലെ ഒരു പാരന്റ്-ടീച്ചർമീറ്റിംഗിൽ ഉണ്ടായ ഒരു അനുഭവം ഇപ്പോഴുംഎന്റെ ഓർമ്മയിൽ تازായി നിലകൊള്ളുന്നു. മീറ്റിംഗ്ഉച്ചയ്ക്ക് 11:30-ഓടെയായിരുന്നു. ആ സമയത്ത് ഒരുമാതാപിതാക്കളും അവരുടെ മകനും ക്ലാസിലേക്ക് കടന്നുവന്നു.
മീറ്റിംഗിന്റെക്രമം കൃത്യമായിരുന്നതിനാൽ ആദ്യം ഫിസിക്സിന്റെ അധ്യാപകനും പിന്നീട് കെമിസ്ട്രി, മാത്തമാറ്റിക്സ്, സ്കൂൾ കോഓർഡിനേറ്റർ, പ്രിൻസിപ്പൽ എന്നിങ്ങനെ മുഴുവൻ അധ്യാപകരും കുട്ടിയുടെ പഠനഫലങ്ങളെ കുറിച്ച് വിശദീകരിക്കാനായി ഇരുന്നു. ഇവരുടെ മുമ്പിൽ, കുട്ടി തലതാഴ്ത്തി അറവുശാലയിൽനിൽക്കുന്ന ഒരു ആട്ടിൻകുട്ടിയെ തോന്നിപ്പിച്ചു.
ഈ മാതാപിതാക്കൾ സാമ്പത്തികമായി ഉറച്ച നിലയിൽ ആയിരുന്നതിനാൽ, അവരുടെ മകന്റെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ പറ്റിയ വീഴ്ചയാണ് ഇവർക്കു മനസ്സിലാകാത്തത്. അച്ഛൻ ഒരു ബാങ്കിലെ ഉന്നതഉദ്യോഗസ്ഥനും അമ്മ സർക്കാർ സ്ഥാപനത്തിൽജോലി ചെയ്യുന്നവളുമായിരുന്നു. ഇവരുടെ കുടുംബം സൗകര്യങ്ങളാലും സുഖസൗകര്യങ്ങളാലും സമ്പന്നമായിരുന്നു.
ഈ കുട്ടി ഈ വീട്ടിലെ രണ്ടാമത്തെപുത്രനാണ്, മൂത്തത് ഒരു പെൺകുട്ടിയാണ്. കുട്ടിഈ ക്ലാസിൽ വളരെ മോശം പ്രകടനംകാഴ്ചവച്ചതായി പ്രിൻസിപ്പലിന്റെ റിപ്പോർട്ടിൽ നിന്നും വ്യക്തമായിരുന്നു. ചുവന്ന വരകളാൽ അടയാളപ്പെടുത്തിയ ആ പ്രോഗ്രസ് റിപ്പോർട്ട്. കുട്ടിയുടെ ഗുരുതരമായ പിന്തള്ളലുകൾ ഓരോ അധ്യാപകനും വിലയിരുത്തി. അധ്യാപകർ പരസ്പരം വീഴ്ചകളെ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് കുട്ടിയെ വളരെ നിശിതമായി വിമർശിച്ചു.
ഇതിൽനിന്നും വലിയ ഒരു തിരിച്ചടിയായി, പ്രിൻസിപ്പൽ കുട്ടിയെ അടുത്ത വർഷം സ്കൂളിൽ തുടരാൻഅനുവദിക്കില്ലെന്ന് ഗൗരവത്തോടെ അറിയിച്ചു.
“ഒരിക്കലുംപത്താം ക്ലാസിൽ വിജയിക്കില്ല" എന്ന് പറഞ്ഞതും കുട്ടി അടുത്തതായി നിശബ്ദതയിൽ മുങ്ങിപ്പോയി. മുഖത്ത് ഒരു വികാരവും കാണാത്തഅവന്റെ അവസ്ഥ മനസ്സാക്ഷിയുള്ള എല്ലാവരെയും ബാധിക്കുമായിരുന്നു.
സ്വാഭാവികമായിട്ടുംഅടുത്ത ഊഴം ഇവൻറെ അപ്പന്റേതായിരുന്നുഅപ്പൻ അവിടെ നിന്ന് ഭാര്യയെ അവന്റെ അമ്മയെ നോക്കിഒരു പ്രഭാഷണം നടത്തി അത് ഇങ്ങനെയായിരുന്നു ഞാൻദിവസവും കഷ്ടപ്പെടുന്നത് നിനക്കും മകനും വേണ്ടിയാണ് നിനക്കും മകനും വേണ്ട കുറെയധികം വസ്തുക്കളുടെ ലിസ്റ്റ് ലാപ്ടോപ്പ്, ഡ്രസ്സ്, ചെരിപ്പ് ,ഭക്ഷണം മുതലായ ഓരോ സംഗതികളുടെയും വിലയുംഅതിൻറെ ലിസ്റ്റും പറയാൻ തുടങ്ങി ഈ കുട്ടി പഠിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽഅത് എന്റെ തെറ്റല്ല. നീയും മാത്രം ഇതിന് ഉത്തരവാദിയാണ്."
ഈ സമയത്ത് അറവുശാലയിൽ നിൽക്കുന്ന ഒരു ആട്ടിൻകുട്ടിയെ പോലെഈ കുട്ടി വളരെ ദയനീയമായി തലതാഴ്ത്തിഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് എന്നെ നോക്കും ചിലപ്പോൾ അവൻറെ അപ്പനെ നോക്കും ചിലപ്പോൾ അവൻ പ്രിൻസിപ്പൽനെ നോക്കുംയാതൊരുവിധ വികാരവുമില്ലാതെ ഇവൻ അവിടെ ഇരിക്കുകയാണ്
മാതാവ്തങ്ങളുടെ സമയം കാത്തിരുന്നു. അവളുടെമറുപടി വളരെ ക്ഷമയോടെ തുടങ്ങുന്നു, പക്ഷേ ആമുഖത്തിന് പിന്നാലെ ഒരു നീണ്ട ലിസ്റ്റ്പ്രദർശിപ്പിച്ചു: "ഞാനല്ലേ ഈ കുട്ടിക്ക് എല്ലാവസ്തുക്കളും വാങ്ങിയിട്ട്, ഭക്ഷണം പാകം ചെയ്ത് നൽകിയിട്ടും, സിനിമകൾക്ക് വേണ്ടി ടിക്കറ്റ് എടുത്തിട്ടും, എല്ലാവിധ സൗകര്യങ്ങളും ചെയ്തിട്ടും, നീ ഒരിക്കലും മകനോട്സംസാരിക്കുന്നില്ല, ദേഷ്യം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നില്ല." പിന്നെ, അവളും തന്റെ പ്രഭാഷണത്തിൽ അച്ഛനെ കുറ്റപ്പെടുത്താൻ തുടങ്ങി.
അവരുടെപരസ്പര കുറ്റപറച്ചിലുകൾ കേൾക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് ഒരൊറ്റ ചിന്തയായിരുന്നു: "ഈ മാതാപിതാക്കൾക്കിടയിലെ ഈ പോരാട്ടംഈ കുട്ടിയെ എങ്ങനെ വീഴ്ത്തുകയാണ്?" ഒരിക്കൽ മുറിയിൽ എല്ലാവരും ശാന്തമായി, പ്രിൻസിപ്പൽ എന്നെ ചോദിച്ചു: "സാറിന് എന്തെങ്കിലും പറയാനുണ്ടോ?" ഞാൻ ചിരിച്ചു, "എനിക്ക്ഒന്നും പറയാനില്ല."
ഈ കുട്ടി എൻറെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയൊന്ന്ചിരിച്ചു സത്യത്തിൽ വിശന്നിരിക്കുന്ന ഒരു കുട്ടിയുടെ മുന്നിൽരുചികരമായ ഭക്ഷണം കൊടുക്കുന്ന ഒരു പ്രതിനിധിയായിരുന്നു അപ്പോൾ എനിക്ക്തോന്നിയത് മാതാപിതാക്കളുടെ പോക്കറ്റിലെ പൈസയുടെ ബലമോ അല്ലെങ്കിൽ അവരുടെസ്വാധീനത്തിന്റെ ശക്തിയോ പ്രിൻസിപ്പൽ ആ കുട്ടിയെ അവിടെനിന്നും പുറത്താക്കുന്നതിനുള്ള തീരുമാനം വേണ്ട എന്ന് വെച്ചു മറിച്ച് ഒരു ചാൻസ് കൂടെകൊടുക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു കുട്ടിയും മാതാപിതാക്കളും വളരെ ശാന്തരായി എന്ന്ഞാൻ പറഞ്ഞാൽ അത് നുണയായിരിക്കും ഓഫീസ്റൂമിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് പോയി
ഞാനും പുറത്തേക്കിറങ്ങി നാടകത്തിൻറെ വേറൊരു രൂപം പുറത്ത് ഇവര്മൂന്നുപേരും കൂടെ അഭിനയിക്കുകയായിരുന്നു
ആ കുട്ടി എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ഒരു നിഷ്കളങ്കമായ ചിരിമടക്കി. അതിന് പിന്നിൽ വലിയൊരു ദു:ഖവും പ്രതീക്ഷയുമുണ്ടായിരുന്നതായിഎനിക്ക് തോന്നി.
ആ കുട്ടിയെ ഞാന സ്കൂൾകാന്റീനിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി. ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും ഐസ്ക്രീം കഴിക്കാൻ ഇരിക്കുമ്പോൾ, അവന്റെ മാതാപിതാക്കൾ എന്റെ അടുത്തുവന്നു. അവർ കടുത്ത നിരാശയോടെ: "ഇവൻ നല്ലതല്ല, സാറേ," എന്ന് പറഞ്ഞു. ഞാൻ സങ്കടത്തോടെ ചിരിച്ചു.
കുട്ടിയോട്ഞാൻ വീണ്ടും ചോദിച്ചു: "നിനക്ക് എന്താണ് പറ്റിയിരിക്കുന്നത്? എന്തുകൊണ്ട് നിന്റെ മാർക്കുകൾ ഇത്ര കുറവാണ്?" കുട്ടിതലയാടിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു മറുപടിയും നൽകിയില്ല. കുറച്ചുനേരം കൂടി കഴിഞ്ഞിട്ടാണ് അവൻവീണ്ടും സംസാരിക്കാൻ ആരംഭിച്ചത്. അവന്റെ വാക്കുകൾ എന്നെ മുഴുവൻ വിറപ്പിച്ചു. "എനിക്ക് വീട്ടിൽ ആരാണ് സാറേ? ഒരു വേലക്കാരിയാണ് എനിക്ക്ഭക്ഷണം തരുന്നത്. എന്റെ വസ്ത്രം അലക്കി തരുന്നത്. അമ്മയും അച്ഛനും എപ്പോഴും തിരക്കിലാണ്
അവന്റെശബ്ദത്തിൽ വേദനയും സംശയവും അടങ്ങിയിരുന്നു. “ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ട് വർഷങ്ങളായി. ഒരുമിച്ച് പ്രാർത്ഥിച്ചിട്ട് നാളുകളായി. എനിക്ക് പഠിക്കാൻ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായിട്ടും ആരോടാണ് ചോദിക്കേണ്ടത്? സ്കൂളിലും വീട്ടിലും എനിക്ക് ആരും അറിവ് നൽകുന്നില്ല.”
ഇത്രത്തോളംഒരു മനസ്സ് നോവുന്ന കുട്ടിയുടെ മനസ്സിൽ ഉണ്ടാകുന്ന ചിന്തകൾ കേൾക്കുമ്പോൾ, എനിക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിർദോഷ മനസ്സ് മനസ്സിലായി.
"നിനക്ക്ഞാൻ സഹായം ചെയ്യാം," എന്ന് പറഞ്ഞ്, കുട്ടിയുമായി ഞാനൊരു ഇടപാടിൽ എത്തി. "ഞാൻ നിന്നെ പഠിപ്പിക്കില്ല, പക്ഷേ ഞാൻ നിനക്ക് ഒരുടൈംടേബിൾ ഉണ്ടാക്കിത്തരാം." അവൻ സമ്മതിച്ചു.
അങ്ങനെ, ഞങ്ങൾ ഓരോ ദിവസവും ചെറിയചെറിയ കടമ്പകളിലൂടെയാണ് യാത്ര തുടങ്ങിയത്. സമയക്രമം പാലിക്കുക, പഠനത്തിൽ ശ്രദ്ധ ചെലുത്തുക. ആദ്യ ദിവസം വളരെബുദ്ധിമുട്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ, ഏകനായിത്തന്നെ, അവൻ ഓരോ ദിവസവുംആ ടൈംടേബിൾ പാലിച്ചു.
മൂന്നാംമാസത്തിൽ സ്കൂളിൽ വീണ്ടും പരീക്ഷകൾ നടന്നു. പരീക്ഷക്ക് മുന്നേ, അവൻ ഒരാളുടെ സഹായവുംതേടാതെ പഠനം ആരംഭിച്ചു. അവൻഎല്ലാ വിഷയങ്ങളിലും B+ മാർക്കോടെ പാസായി. ആദ്യം പരാജയപ്പെട്ട വിഷയങ്ങളിൽ അവൻ വലിയ പുരോഗതികാട്ടി.
ആ കുട്ടി മാസത്തിലൊരിക്കൽ എന്നെ കാണാൻ വരാറുണ്ടായിരുന്നു. ഞങ്ങൾ ചിലപ്പോൾ തമാശകളും മറ്റും പങ്കുവെക്കും, ഒരു വീട്ടിൽ ഭക്ഷണംകഴിക്കുന്നതിൽ നിന്ന് പ്രചോദനങ്ങളും കാണും. വർഷങ്ങൾ കടന്നു.
പിന്നീട്, സ്കൂളിലെ പത്താം ക്ലാസിൽ അവൻ A+ മാർക്കോടെ പാസായി. പ്ലസ് ടു വിദ്യാഭ്യാസം പൂർത്തിയാക്കിയശേഷം, ഇപ്പോൾ അവൻ ഇന്നവൻ CA പഠിക്കുകയാണ് ,
ഇവിടെയാണ്നമുക്ക് മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്, ഒരു കുട്ടിക്ക് ജീവിതത്തിൽവളരാനുള്ളത് ഭൗതികസൗകര്യങ്ങളല്ല, മറിച്ച് മനസ്സിൽ നിന്നും സ്നേഹവും അംഗീകാരവുമാണ്. കുട്ടികൾക്ക് അവരുടെ കഴിവുകൾക്കനുസരിച്ച് ലഭിക്കുന്ന അംഗീകാരം അവരുടെ മുന്നേറ്റത്തിനും മുന്നിലേക്കുള്ള വളർച്ചക്കും പാതകളൊരുക്കുന്നു.
ശിക്ഷയുംകുറ്റവില്പ്പനകളും അവരുടെ വളർച്ചയെ സഹായിക്കുന്നതല്ല, മറിച്ച് സ്നേഹവും പിന്തുണയും തന്നെയാണ് ഏതൊരു കുട്ടിയെയും ഉയർച്ചയിലേക്ക് നയിക്കുന്നത്.