Geetham 41

Where dost thou stand behind them all, by lover, hiding thyself in the shadows?
They push thee and pass thee by on the dusty road taking thee for naught. I wait
here weary hours spreading my offerings for thee, while passers by come and
take my flowers, one by one, and my basket is nearly empty.
The morning time is past, and the noon. In the shade of evening my eyes are
drowsy with sleep. Men going home glance at me and smile and fill me with
shame. I sit like a beggar maid, drawing my skirt over my face, and when they
ask me, what it is I want, I drop my eyes and answer them not.
Oh, how, indeed, could I tell them that for thee I wait, and that thou hast
promised to come. How could I utter for shame that I keep for my dowry this
poverty. Ah, I hug this pride in the secret of my heart.
I sit on the grass and gaze upon the sky and dream of the sudden splendour of
thy coming – all the lights ablaze, golden pennons flying over thy car, and they
at the roadside standing agape, when they see thee come down from thy seat to
raise me from the dust, and set at thy side this ragged beggar girl a-tremble with
shame and pride, like a creeper in a summer breeze.
But time glides on and still no sound of thy chariot. Many a procession passes
by with noise and shouts and glamour of glory. Is it only thou who wouldst stand
in the shadow silent and behind them all? And only who would wait and weep
and wear out my heart in vain longing?

ഗീതം 41

മറഞ്ഞു ഛായ പിന്നിലായിതാരെയേ പ്രതീക്ഷയാല്‍
തിരഞ്ഞു നില്‍പതങ്ങ് എന്നറിഞ്ഞിടാതെ യാത്രികര്‍
നടന്നു നീങ്ങിടുന്നു ധൂളിപാദരങ്ങയേ വെറും
നിസ്സാരനായ് നിനച്ചു തള്ളിമാറ്റിടുന്നു പിന്നിലായ്!
ഇരിപ്പു ഞാനി മാമരച്ചുവട്ടില്‍ പുഷ്പ മഞ്ജുഷ
യൊരുക്കിയും തവാഗമ പ്രതീക്ഷയാര്‍ന്നിരിക്കവേ
വരുന്ന പാന്ഥരൊന്നു രണ്‍ടു പുഷ്പമങ്ങെടുക്കയാല്‍
നിരാശയോടിരിപ്പു ശൂന്യമായ കൂടയാര്‍ന്നിതേന്‍ !
പ്രഭാതമുച്ചയും കഴിഞ്ഞു സന്ധ്യയും കടന്നിതേ
പടര്‍ന്നിടുന്നു നിദ്രയെന്റെ കണ്‍കളില്‍ മയക്കമായ്
മടങ്ങിടുന്ന യാത്രികര്‍ ചിരിക്കയാലെ ലജ്ജയാല്‍
മുഖത്തെ ചേലയാല്‍ മറച്ചു ഭിക്ഷു പോലിരിപ്പു ഞാന്‍
നിനക്കു വേണ്‍ടതെന്ത്? എന്ന ചോദ്യമാപതിക്കവേ
കുനിഞ്ഞു താഴ്‌ന്നൊരാസ്യമോടെ മൗനിയായിടുന്നു ഞാന്‍
ഭവാനെയോര്‍ത്തിരിപ്പതെന്നുരപ്പതിന്നു ലജ്ജിത !
ഭവല്‍ പ്രതീക്ഷയെവ്വിധം പരസ്യമായ് പ്പറഞ്ഞിടും?
ദിവാനിശം കഴിപ്പിതേ വഴിക്കലേക്കു നോക്കി ഞാന്‍
ഭവാനെനിക്കടുക്കലങ്ങണഞ്ഞിടുന്ന ചിന്തയില്‍
ഭവാനു നേദ്യവസ്തുവായി നല്‍കുവാന്‍ വിഭാഗ്യതന്‍
വിവിക്തമാം ദരിദ്രദുഃഖമെത്രെയും രഹസ്യവും!
പ്രശാന്തമായ തൃണ്യദേശമാര്‍ന്നു ഞാനിതേവിധം
ഭവാന്റെ ദീര്‍ഘപാതനോക്കി ഭാവനാഗ്രയായിതേ
'രഥം സുവര്‍ണ്ണ തോരണങ്ങളാല്‍ മനോജ്ഞ ഗാനവും
മുഴക്കി ദീപ്ത ജ്വാലയോടെയെന്നടുക്കലെത്തിടും'
പ്രഫുല്ല ദീപ്തധാരയില്‍ മഹാപ്രതാപ ഭൂഷയില്‍
പ്രജാകരപ്രതാപ ഭാരമേറ്റതാല്‍ വസുന്ധര
പൃവൃദ്ധമായുലഞ്ഞിളക്കമാര്‍ന്നിടുന്നു വിസ്മയം!
പ്രണാദമായ് മദീയ ജീവനൃത്തവും ഉണര്‍ന്നിതേ !
ഭവല്‍ പ്രഭാവ ഘോഷയാത്ര കണ്‍ടുനിന്ന പാന്ഥരും
ഭുവും സമൃദ്ധ വിസ്മയാല്‍ നിരംഗരായി സത്വരം
ഭവല്‍ക്കരങ്ങള്‍ നീട്ടി ഭിക്ഷുവാകുമെന്നെ യേറ്റിയെന്‍
ഭവാന്റെ പാദപീഠമാര്‍ന്നിരിത്തിടും സമോദമായ്
വിറച്ചിടും പ്രമോദ, മാന, ലജ്ജയാല്‍ ഹതാശ ഞാന്‍
ഇരിന്നിടുന്നതീവ ജാഗ്രമോടെ ത്വല്‍ രഥധ്വനി
വരുന്നതിന്നു വാഞ്ഛയോടി ഭിക്ഷുവീറ നേത്രയായ്
മറഞ്ഞുനില്‍പതെങ്ങയേ നിശ്ശബ്ദമീ നിഴല്‍ക്കുപിന്‍?
കടന്നിടുന്നനേക പാന്ഥരും പ്രതാപ പൂര്‍ണ്ണരായ്
നടന്നുപോയിടുന്നു വീരഗാഥകള്‍ മുഴക്കിയും
രഥക്വണം ശ്രവിപ്പതിന്നു ജാഗ്രചിത്തയായിതാ
വഴിക്കലങ്ങയേ നിനച്ചു നില്‍പു ജീര്‍ണ്ണവസ്ത്ര ഞാന്‍.
ജനങ്ങളൊക്കെയും കടന്നുപോയ ശേഷവും ഭവാന്‍
അനുദ്ധതം നിശ്ശബ്ദനായി നില്‍പിതാ നിഴല്‍ക്കു പിന്‍
അനന്യവൃത്തയാമി ഭിക്ഷുവിന്റെ ലജ്ജയശ്രുവായ്
നനച്ചിടുന്നു ജീര്‍ണ്ണവസ്ത്രമെന്നതോ ത്വല്‍ചിന്തിതം ?
……………………………………………………….
അനന്യവൃത്തന്‍ = ഒന്നില്‍ത്തന്നെ മനസുവച്ചവന്‍
കൃപണ്യഭാവം ദീനഭാവം അനുദ്ധതം = അഹങ്കാരമില്ലായ്മ

……………………………………………………….

എല്‍സി യോഹന്നാന്‍ ശങ്കരത്തില്‍
(Yohannan.elcy@gmail.com

Read More: https://emalayalee.com/writer/22