മന്ദ സമീരന്റെ ശീത കിരണങ്ങൾ
മെല്ലെ തഴുകിത്തലോടി നിൽക്കേ...

അരിയൊരാളോങ്ങിയ കത്തിമുനയിലായ്;
വേരറ്റുപോയെന്റെ ശാപജന്മം!

ധരയും വെറുക്കുമീ കണ്ടകഗാത്രിയെ,
നിർദയം ചീന്തിയെറിഞ്ഞു മണ്ണിൽ!

തൊട്ടുകൂടാതുള്ള മുള്ളിൻ ചെടികളായ്
പാതയ്ക്കരികിലായ് നിന്ന കാലം!

ഒരു കുഞ്ഞു ജന്മമായ് തളിരിട്ടു പൂവിട്ടു;
മോഹക്കുടന്നയിൽ തേൻ നിറച്ചു!

മഴയത്തും വെയിലത്തും വാടുമീ മേനിയെ
തൊട്ടു തലോടിടാനാരുമില്ലാ...

കൂമ്പിയടഞ്ഞോരെന്നിലകളും ഭീതിയിൽ
വ്രീളാലതിക സുമം കണക്കേ...

ഈവിധമെന്തിനായീശൻ ചമച്ചതീ, 
മുള്ളിൻ കളേബരമാർക്കു വേണ്ടി?

ക്രോധത്തോടുറ്റവർ നോക്കി നിന്നീടുന്നു;
ദ്രോഹിയായ് കാണുന്നു ലോകരെല്ലാം.

രാഗമഴയിലലിഞ്ഞു രസിക്കുവാൻ
അതിലോലമെന്നുള്ളും തുടിച്ചിരുന്നു.

ഈ വഴിയാരുമേ, വന്നതില്ലൊട്ടുമെ-
ന്നനുരാഗത്തേൻകണം നുകർന്നുമില്ലാ!

ഏറ്റം പരവശയായിത്തളർന്നിന്നും
മകരന്ദ കലശമായ് കാത്തിരിപ്പൂ..!

✍️ഷൈല ബാബു