കനവുപോലെ രമ്യമായിരുന്ന കാലത്തെ കവി അതി മനോഹരമായി വർണ്ണിചിരിക്കുന്നു.  

"ശ്രുതി മധുര സലീല സംഗീതമായരുവികൾ 

ഹരികീർത്തനങ്ങൾ ഉരച്ച കാലം"  എന്ന ഭാഗം വായിച്ചപ്പോൾ കുമാരനാശാന്റെ 

"ഉല്ലോലമാം അരുവി ദൂരെ മുഴങ്ങിടുന്നു 

ഫുല്ലോല സൽസുമഗണംമണമേകിടുന്നു " എന്ന ഭാഗമാണ് മനസിലേക്ക് കയറിവന്നത്

'അൻപിന്റെ അറിവുകളെ പകർന്ന കാലം " ഇവിടെ കവി പരോക്ഷമായി നമ്മളോട് പറയാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്  ഇന്നത്തെ അറിവുകൾ മനുഷ്യ സമൂഹത്തിൽ നമ്മളെ ഉയർത്തി പിടിക്കാനുള്ള അഹന്തയുടെ തൊങ്ങലുകൾ ആണോ എന്ന് ഞാൻ സംശയിക്കുന്നു 

"കൊതിയോടെ ജീവിതത്തെ രുചിച്ച കാലം" നദിപോലെ ഒഴുകി അകലുമ്പോൾ കവി ദുഖിതനായി കാണുന്നു . പക്ഷെ കനിവും ശാന്തിയും അന്യമായി കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ ലോകം കവിയെ അതീവ ദുഖത്തിൽ ആഴ്ത്തുന്നു .  ഈ-മലയാളിയിൽ  'ആനപ് നഷ്ടപ്പെട്ട' അഭ്യസ്തവിദ്യാരായവർ ജാതിയുടെയും മതത്തിന്റെയും പേരിൽ യുദ്ധം ചെയ്യുമ്പോൾ,  നാട്ടിൽ ഇന്ന പാർട്ടിക്കെ ശാന്തിയും അഭിവൃദ്ധ്യിയും ഉണ്ടാക്കാൻ സാദിക്കൂ എന്ന് വാദിക്കുമ്പോൾ, 

ക്രിസ്തുവിൽ കൂടിയല്ലാതെ രക്ഷയില്ല എന്ന് വാദിക്കുമ്പോൾ,  ഇവരെല്ലാം ചെയ്യുന്നത് ഇവരുടെ ആചാര്യന്മാർ പഠിപ്പിച്ച 'സ്നേഹം, കരുണ, ദയ എന്നൊക്കെയുള്ള സുകുമാര ഗുണങ്ങളെ തിരസ്കരിക്കുകയും ചെയുമ്പോൾ 

"വല്ലാതെ നില മറക്കുന്നിവർ 

വിഷലിപ്ത ഹൃത്തത്താലോരുത്തന്റെ 

സൗഖ്യം കെടുത്തുന്നു"

കാലം മനുഷ്യരിൽ വരുത്തുന്ന മാറ്റങ്ങളെ ഒപ്പി എടുത്ത്  ചിന്തിപ്പിക്കുവാൻ ഒട്ടേറെ വകകൾ നല്കുന്ന ഈ കവിത  ഭാഷകൊണ്ടും അർത്ഥ സൗഷ്ടവംകൊണ്ടും ഉന്നത നിലവാരം പുലർത്തുന്നു .  വൈകാരികവും കല്പനാപൂർണ്ണവുമായ നല്ല കവിതകൾ 

ആ മേധയിൽ വിരിയട്ടെ എന്നാശംസിക്കുന്നു .  നല്ല ഒരു കവിത ഈ പ്രഭാതത്തിൽ വായിച്ച സന്തോഷത്തോടെ അൻവർ ഷാ ഉമയനെല്ലൂരിന് എല്ലാ നന്മകളും നേരുന്നു