ചിരികൊണ്ടു മറച്ച കണ്ണീരായിരുന്നു
കവികക്കാട്
തീക്കാടുകള്ക്കുള്ളില് വസിച്ചവന്;
താര്ക്കികന്
സകലര്ക്കുമൊരുപോല് രുചിച്ചവന്
പലകുറി മരിക്കാത്തവന്
ചപലമോഹങ്ങളില്നിന്നുമകന്നവന്
കലകളായുധമാക്കിയോന്
കലഹം ജീവിതത്തോടുമാത്രമാക്കവേ,
കാലഹരണപ്പെട്ടവന്
സ്വകവിതകളാലെന്നുമേ ജീവിപ്പവന്
പിറവികൊണ്ടന്യനെങ്കിലും
നിറവുകൊണ്ടകമേയടുത്തുനിന്നവന്
ഇതു കക്കാട്
മോഹത്തിന് ചുരുള് നിവര്ത്തുവാന്
പലവേള തുനിഞ്ഞിറങ്ങവേ,
കാല് തളര്ന്നുവീണ കനവിനാല്
കാലത്തെയളന്നവന്
തെളിനീരുപോലൊഴുകിപ്പടരുവാന്
നിളയായവതരിച്ചവന്
ഇടവേളനല്കിയൊരുവേള രാത്രിയില്
പതിയേയകന്നുപോയവന്
നിഴലായൊപ്പമിക്കാവ്യ വഴികളില്
നിണപ്പാടു വീഴ്ത്തീടിലും
പിണങ്ങാതൊരേ ശബ്ദത്തിലെന് മന
ക്കാവിന്നീണമാകുവാന്
വീണാവാഹിനിയോടെന്നായുസ്സിനായ്
കനവില് വന്നപേക്ഷിപ്പവന്...