നീതി ദേവതേ, നേത്രങ്ങളെപ്പോഴും,
മൂടിക്കെട്ടിയിരിക്കുവതെന്തിന്?
നേരിനായി നിരന്തരമാളുകള്,
ആ മുഖത്തു നോക്കുന്നു, കേഴുന്നു,
മാത്രതോറുമനീതിതന് ഗര്ജ്ജനം,
മാത്രമായ് കാതില് ഭീതിദമാം വിധം;
ആത്മവേദനയാര്ന്ന നിലവിളി,
മാറ്റൊലിയായ് നിലച്ചുപോകുന്നുവോ?
പോരടിക്കുന്നവരല്ലോ പരസ്പരം,
പാരിടമെങ്ങും മാനവര്, കേമന്മാര്;
സ്വത്തും സ്വാധീനശക്തിയുമൊന്നിച്ച്,
സത്യധര്മ്മങ്ങള് മൂടിവയ്ക്കുന്നുവോ?
സ്നേഹവാത്സല്യ കാരുണ്യ ഭാവങ്ങള്,
ശൂന്യമായിരുള് മൂടിയോ മാനസം?
കൃത്യമായ നിയമങ്ങളൊക്കെയും,
കൈക്കരുത്ത് വളച്ചൊടിക്കുന്നുവോ?
മന്നിലെത്രയോ ശൈശവ ബാല്യങ്ങള്,
അന്പിനായ് സദാ കൈക്കുമ്പിള് നീട്ടുന്നു;
പെണ്ണായമ്പേ പിറന്നതുമൂലമോ,
കണ്ണീര്ക്കടല് നീന്തുന്നബലകള്?
രക്ഷിതാക്കളാമച്ഛന്, സഹോദരന്,
രക്തബന്ധം സ്വയം വിസ്മരിക്കുന്നവര്;
ഉഗ്രമാം വിഷസര്പ്പങ്ങളെന്നപോല്,
ചുറ്റിവരിഞ്ഞ് നിശ്ശബ്ദരാക്കുന്നു ഹാ!
പീഡിതരിവര് ജന്മഗേഹത്തിലും,
പേടിയോ,ടാശയറ്റവരാകുന്നു;
ലിംഗനീതി കിട്ടാത്ത ഹതഭാഗ്യര്,
കണ്ണടച്ചിരുട്ടാക്കുന്നു മേലാളര്;
സ്ഥാനമാനങ്ങള് നോക്കാതിരിക്കട്ടെ,
ന്യായാന്യായങ്ങള് വേര്തിരിക്കുന്നവര്,
ചെയ്യാത്ത തെറ്റിന് ശിക്ഷ വിധിക്കുന്നവര്,
ആര്ക്കധികാരമെന്നോര്ക്കാമിടയ്ക്ക്,
പോര് വിളിച്ച് കലഹം വിതയ്ക്കുന്നു,
നാശകാരികളാകുന്നു വേട്ടക്കാര്,
രക്ഷയ്ക്കിരകള് പായുന്നു ദയയ്ക്കായ്,
ചുറ്റും വിളയുന്നു രാക്ഷസരമ്പേ;
ആവൃതി വിട്ടിറങ്ങുന്നു വീഥിയില്,
സത്വം തിരിയുന്നു സന്യസ്തര് പോലും,
ആരെയും മുഖംനോക്കാതെയാകട്ടെ,
നീതി ദേവതേ, നിന് വിധിന്യായങ്ങള്.