ജീവിതം 
നിനച്ചിരിക്കാതെ 
കുടഞ്ഞെറിഞ്ഞ 
മൗനം കൊണ്ടാണ് 
ഞാൻ എനിക്ക് ചുറ്റും 
ഒരു മൺകൂട് തീർത്തത്.

വെളിച്ചവും വായുവും 
കടക്കാത്ത 
ആ വാത്മീകത്തിൽ 
നിന്നെയും കാത്താണ് 
നിത്യവും ഞാൻ 
തപസ്സു ചെയ്യുന്നത്.

എന്നെങ്കിലും നീ 
വരുമെന്നും 
ആ മൺപൂറ്റ് 
കുത്തി പൊട്ടിയ്ക്കുമെന്നും 
എനിക്കറിയാം.

മരണമേ 
അപ്പോൾ നിനക്ക് നൽകാൻ 
ഒരു നീർതുള്ളി പോലും 
എന്നിൽ 
ബാക്കിയുണ്ടാവില്ല.

വരും ജന്മത്തിലെങ്കിലും 
തരുമോ 
നീ എനിക്ക് 
ഞാൻ മോഹിച്ച 
മൺകുടിൽ?

സമയം തെറ്റാതെ 
ആ മുറ്റത്തു 
വിടരുന്ന 
നാല് മണിപ്പൂവുകൾ?

പിറക്കാതെ പോയ 
മകളുടെ 
വെള്ളിക്കൊലുസ്സിട്ട പാദങ്ങൾ 
അവളുടെ 
മധുരലാസ്യനടനത്തിൽ 
പാറിപ്പറക്കുന്ന 
നീൾമുടിയിഴകൾ.

കിനാവിലെ നടുമുറ്റം 
വെളിച്ചവും ഇരുട്ടും 
പുണരുന്ന 
അകത്തളങ്ങൾ 
പുലരി കാണാതെ 
കൂമ്പുന്ന 
നിശാഗന്ധികളെ 
ചുംബിക്കുന്ന 
നിലാമഴത്തുള്ളികൾ?