അതു ബാലികാപീഡനമായാലും ശൈശവവിവാഹമായാലും സ്ത്രീധനക്കൊലവിളിയായാലും ദുരഭിമാനക്കൊലയും പ്രതികാരവുമായാലും പരിഷ്കൃത ജനതയ്ക്കു കേട്ടുകേൾവിപ്പോലും ഇല്ലാത്തതാണ്.

ഒരിക്കലും തീരാത്ത വീട്ടുജോലികളിലും വയലിലെ പണികളിലും വർഷാവർഷമുള്ള പ്രസവത്തിലും  പുരുഷന്റെ ക്രൂരതകളിലും തീരാദുരിതങ്ങളിലും പെട്ടു നട്ടം തിരിഞ്ഞു മരിച്ചുപോകുന്ന സ്ത്രീകളാണ് ഇവിടത്തെ ശരാശരി "സ്ത്രീ സ്പീഷീസ്' എന്നു അടുത്ത നൂറ്റാണ്ടിൽ ചരിത്രത്തിൽ എഴുതിവെയ്ക്കപ്പെടും.

സാമാന്യ ബോധമുള്ള ആരെങ്കിലും ഇങ്ങനെയൊരു മണ്ടത്തരം ചെയ്യുമോ?

എന്നാൽ ഈ മണ്ടത്തരം നമ്മുടെ നാട്ടിൽ വീട്ടുകാരും നാട്ടുകാരും ചാർത്തികൊടുക്കുന്ന വിവാഹം എന്നബന്ധത്തിലൂടെ ആണെന്നതാണ് ഏറെ പരിഹാസ്യം!

വിവരം ഉണ്ടെന്നു അവകാശപ്പെടുന്ന വിവേകം തൊട്ടു തീണ്ടിയിട്ടിലാത്ത ഈ വർഗമാണ് വിവാഹ കച്ചവടം നടത്തി മറ്റൊരാളെ അടിമയാക്കി വെയ്ക്കുന്നത്.  വിവാഹത്തിലൂടെ പരസ്പരം തൊടാനുള്ള ലൈസൻസാണ് നിയമവും സമൂഹവും  സ്ത്രീക്കും പുരുഷനും കൊടുക്കുന്നതും.

നമ്മുടെ കുടുംബങ്ങളിൽ എല്ലാ  മതത്തിലും വിവാഹത്തോടെ സ്ത്രീക്ക് ജന്മ ഗൃഹവും അന്യമാവുന്നു. പൊന്നും പണവും ഭൂമിയും വീട്ടുപകാരങ്ങളും കാറും മറ്റും മറ്റും നൽകി അവളെ മറ്റൊരാൾക്ക് വിൽക്കുകയാണ്. വില്പന എന്നു പറയാൻ പറ്റില്ല. വില്പന എങ്കിൽ ഇങ്ങോട്ടല്ലേ പൈസ കൊടുക്കേണ്ടത്. ക്രിസ്ത്യൻ കുടുംബങ്ങളിൽ ഭൂമിയുടെയും വീടിന്റെയും ഷെയർ പോലും ഉടനെ ഭർതൃവീട്ടുകാർ വാങ്ങിയെടുക്കുന്നു. മുസ്ലിം സമുദായത്തിലും ഹിന്ദുകുടുംബങ്ങളിലും  കെട്ടിച്ചുവിട്ടാൽ സ്ത്രീകൾക്ക് അഭിപ്രായം പറയാനുള്ള അവകാശം പോലും പലപ്പോഴും കിട്ടുന്നില്ല. പെൺകുട്ടിക്ക് അക്രമങ്ങൾ ഉണ്ടായാൽ സഹിച്ചു ജീവിക്കേണ്ടി വരുന്നു. കാരണം അവൾക്കു പോകാൻ ഇടമില്ല.

ഈ അവസ്ഥ മാറാൻ അവളെ ജനിപ്പിച്ച വീടാണ് മുൻകൈ എടുക്കേണ്ടത്.

ഉള്ളതെല്ലാം വിറ്റുപെറുക്കി മകളെ കെട്ടിച്ചയക്കുമ്പോൾ അവൾക്കവിടെ ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ ഉണ്ടാവുമോ ഉണ്ടെങ്കിൽ എന്തു ചെയ്യണമെന്നു ഏതെങ്കിലും മാതാപിതാക്കൾ  പറഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നുണ്ടോ? 

വിവാഹം കഴിച്ചയച്ച മക്കൾക്ക്‌ അപകടം സംഭവിച്ചാൽ, അല്ലെങ്കിൽ അയാളുടെ പക്ഷത്തു നിന്നോ അയാളുടെ കുടുംബത്തിന്റെ ഭാഗത്തുനിന്നോ അല്പം പോലും അനിഷ്ടമുണ്ടാക്കുന്ന സമീപനം ഉണ്ടായാൽ   ഇറങ്ങി പോരണമെന്ന് ഒരു 'ഗ്രേറ്റ്‌ ഇന്ത്യൻ കിച്ചനോ ' ഫ്രീഡം അറ്റ് മിഡ്‌നെറ്റ്റോ കാണിച്ചല്ല മക്കളെ ബോധവൽക്കരിക്കേണ്ടത്.

സ്വന്തം കുടുംബത്തിൽനിന്നും അവളെ പഠിപ്പിക്കണം. സ്ത്രീയെ ബഹുമാനിക്കാൻ ആണിനെയും പഠിപ്പിക്കണം. അവൾക്കു സുരക്ഷിതത്വബോധം നൽകണം.

വിവാഹത്തിലൂടെയാണെങ്കിൽപോലും ദേഹത്തു തൊടാൻ അനുവാദം വേണമെന്ന് നമ്മുടെ ഇടയിൽ വിദ്യാസമ്പന്നരായ എത്രപേർക്കറിയാം?

താൻ പഠിച്ചതു അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള ജോലിക്ക് പോകാൻ ഭർത്താവിന്റെ അനുവാദവും അവരുടെ കുടുംബം സമ്മതിക്കേണ്ട ആവശ്യവുമില്ലെന്നും 

വിവാഹത്തിന്റെ ചെലവുകൾ പുരുഷനും സ്ത്രീയും തുല്യമായി വഹിക്കാൻ ബാധ്യസ്ഥരാണെന്നും സ്ത്രീകൾ മനസ്സിലാക്കണം. ആണും പെണ്ണും വിവാഹിതരായാൽ അവർക്കുണ്ടാകുന്ന എല്ലാ ഇടപാടുകളും പ്രസവവും കുഞ്ഞുങ്ങളെ വളർത്തലും തുല്യമായ അവകാശങ്ങളാണ്.

ഇതിനൊക്കെ കാശുണ്ടെങ്കിലേ രണ്ടുപേരും വിവാഹം കഴിക്കേണ്ടതുള്ളൂ.

സ്വന്തം ശമ്പളം സ്വന്തമാണെന്നും അതു വീട്ടുലോൺ അടക്കാനും കുട്ടികളെ നോക്കാനും ഭർത്താവിന്റെ ശമ്പളമായി ഷെയർ ചെയ്യാം എന്നല്ലാതെ തന്റെ വരുമാനം മുഴുവനും  മറ്റുള്ളവർക്കുവേണ്ടി മാത്രം ചെലവാക്കാനുള്ളതല്ല എന്നും സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങൾക്കു  വേണ്ടിയുള്ളതാണെന്നുംകൂടി സ്ത്രീ മനസ്സിലാക്കണം. ഒരാളെ സഹായിക്കണമെന്നോ  അടുത്ത വീട്ടിലെ കുട്ടിക്ക് ഒരു ചോക്ലറ്റ് വാങ്ങികൊടുക്കണമെന്നോ കൂട്ടുകാരനെയൊ കൂട്ടുകാരിയെയോ ഫോൺ വിളിക്കണമെന്നോ അവരുടെ കുട്ടികളുടെ ബർത്തഡേ വന്നാൽ ചെറിയ സമ്മാനം കൊടുക്കണമെന്നോ തോന്നിയാൽപോലും അതിനുള്ള പണത്തിനു വേണ്ടി ഭർത്താവിനോട് കൈ നീട്ടേണ്ട ഗതികേടുള്ള ഉദ്യോഗസ്ഥരായ ഭാര്യമാരുണ്ട് നമ്മുടെ നാട്ടിൽ എന്നുള്ളതാണ് ഈ കഥയുടെ ഭീകരത!

മനുഷ്യന്റെ ഭാവിയുടെ രൂപീകരണത്തിനും  നല്ല സമൂഹത്തിനും അതെല്ലാം അനിവാര്യവുമാണ്.  കൂടുതൽ നല്ല സഹജീവിതം വളർത്തിയെടുക്കാനാണ് വിവാഹംകൊണ്ടും ഇണയെ തെരെഞ്ഞെടുക്കുന്നതുകൊണ്ടും ലക്ഷ്യമാക്കേണ്ടത്. അതിർവരമ്പുകൾ ഉള്ള സൗഹൃദമാണ് മനുഷ്യനിൽ നിലനിൽക്കുകയുള്ളൂ. അല്ലാതെ മേൽക്കോയ്മയും കടന്നുകയറ്റവും ഒരു ബന്ധത്തെ ശിഥിലമാക്കാൻ ആക്കം കൂട്ടുകയേയുള്ളൂ. രണ്ടു മനുഷ്യർക്കിടയിൽ അനന്തമായ അകലങ്ങളുടെ ആകാശങ്ങളുണ്ടെന്നു ജർമൻ ഓസ്ട്രിയൻ പോയറ്റ് റെയ്നർ റിൽകേ പറയുന്നു. രണ്ടു മനുഷ്യരുടെ പൂർണ്ണമായ സങ്കലനം ഭാവന മാത്രമാണ്. അങ്ങനെയൊന്നില്ല. എംപതറ്റിക് (Empathtic) ആവാൻ മാത്രമേ മനുഷ്യന് കഴിയൂ. നിന്റെ വേദന നിന്റെ സന്തോഷം നിന്റെ പ്രണയം 'എന്റേതുംകൂടിയാണ്' എന്നേ പറയാനും അനുഭവിക്കാനും പറ്റുകയുള്ളൂ. അല്ലാതെ 'നീ'  പൂർണ്ണമായും 'ഞാൻ' ആവുക അസാധ്യമാണ്.

― Rainer Maria Rilke, Letters to a Young Poet