ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോൾ മാതാപിതാക്കളെ കൂടെ നിർത്തി സംരക്ഷിക്കാൻ  കഴിയാത്തതിന്റെ കുറ്റബോധത്തിലാണ് ഇന്ന് നാലൊരു  വിഭാഗം പേരും കഴിയുന്നത്. ഇതിൽ അമേരിക്കയെ ഈ നൂറ്റാണ്ടിൽ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും മഹത്തായ പ്രതാപത്തിൽ എത്തിച്ചവരാണ് കൊറോണക്കാലത്ത് ബന്ധുക്കളാൽ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാതെ അവരുടെ ഏകാന്തതയിൽ നിന്ന് നിത്യതയിലേക്ക് യാത്രയായത്. ആയിരക്കണിക്കിന് മുതിർന്ന പൗരന്മാരാണ് വെറും ഒരു മാസത്തിനുള്ളിൽ ചരിതത്തിന്റെ ഭാഗമായി മാറിയത്. കുറഞ്ഞത് കൊറോണ വൈറസ് മഹാമാരി പൊട്ടിപ്പുറപ്പെട്ട സമയത്തെങ്കിലും തങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട മാതാപിതാക്കളെ വീടുകളിൽ താമസിപ്പിച്ചിരുന്നുവെങ്കിൽ അവർ ഒരു പക്ഷെ രക്ഷപ്പെടുമായിരുന്നുവെന്ന കുറ്റബോധത്തിലാണ്‌ അവരെ നഴ്സിംഗ് ഹോമുകളിലും ലോങ്ങ് ട്ടേം കെയറുകളിലും ആയ തെറ്റായ തീരുമാനത്തെ ഓർത്തു വിലപിക്കുന്നവർ.

അവസാനമായി ഒരുനോക്ക് കാണാൻ പോലും കഴിയാതെ, ഫ്യുണറൽ ഹോമുകളിലും വ്യൂവിങ്ങിനു വയ്ക്കാതെ, ലിമോസിനുകളുടെ അകമ്പടിയിൽ അർഹിക്കുന്ന അന്ത്യ യാത്ര പോലും നൽകാൻ കഴിയാതെ വന്നതിൽ ഇപ്പോൾ പലരും  നെടുവീർപ്പിടുകയാണ്. ഒരു പക്ഷെ ഒരു പണിയുമില്ലാതെ തങ്ങൾ ലോക്ക് ഡൗണിൽ വീട്ടിൽ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവരെക്കൂടി കൊണ്ടുവന്നിരുന്നെങ്കിൽ അവരും നമ്മോടൊപ്പം ജീവനോടെ ഇരിക്കുമായിരുന്നുവെന്ന് ചിന്തിക്കരുത്. 

ചിലർ ജീവിതത്തിലെ തിരക്കുകൾ മൂലമാണ് ജന്മം നൽകി പോറ്റി വളർത്തി വലുതാക്കിയ സ്വന്തം മാതാപിതാക്കളെ നഴ്സിംഗ് ഹോമുകളിൽ ആക്കുന്നത്. മറ്റു ചിലർ മക്കളുമായുള്ള ബന്ധം അവർ പ്രായപൂർത്തിയാകുന്ന മുറയ്ക്ക് നഷ്ട്ടപ്പെടുന്നു, ശിഥിലമാകുന്ന ദാമ്പത്യബന്ധങ്ങൾ, വിവാഹമോചനം,പുനർ വിവാഹം, വിവാഹേതര ബന്ധങ്ങൾ തുടങ്ങിയവ മൂലം പലരും മക്കളിൽ നിന്ന് അകന്നു കഴിയാറുണ്ട്. ചില ജീവിതത്തിൽ എന്നും ഒറ്റപ്പെട്ടവരായിരിക്കും. വിവാഹമുൾപ്പെടെയുള്ള കുടുംബബന്ധങ്ങളിൽ നിന്ന് വിട്ടുനിന്ന പലരും അവർക്കായി ഒരിറ്റു കണ്ണീർ പോലും പൊഴിക്കാനാളില്ലാതെ ഏകാന്തരായി മരണത്തിനു കീഴടങ്ങിയവരുമുണ്ട്.